W pierwszej części artykułu (MW 12/2013) omówiono etiopatogenezę, występowanie i metody diagnozowania posocznicy u kotów. Druga część ma za zadanie odpowiedzieć na pytanie, jak postępować z kotem, u którego ustalono wstępne rozpoznanie posocznicy.

Zespół uogólnionej odpowiedzi zapalnej – SIRS (ang. systemic inflammatory response syndrome), wywołany zakażeniem, czyli posocznica, może przybrać postać ciężką, gdy u pacjenta wystąpią objawy niewydolności narządów wewnętrznych lub upośledzenie ich perfuzji oraz niedociśnienie (hipotensja). Mówi się wówczas o tzw. ciężkiej posocznicy (tab. I). Jeśli natomiast pacjent z ciężką posocznicą nie reaguje na płynoterapię, czyli nie stwierdza się u niego następczego wzrostu ciśnienia krwi, wówczas stan taki określa się mianem wstrząsu septycznego (ryc. 1). Leczenie posocznicy, ciężkiej posocznicy i wstrząsu septycznego sprowadza się do trzech najważniejszych punktów. Są to:

I. Utrzymanie prawidłowej perfuzji i podaży tlenu do tkanek (tlenoterapia, płynoterapia, zapewnienie prawidłowej temperatury ciała, leki o działaniu inotropowym, czyli zwiększające kurczliwość mięśnia sercowego).

II. Wykrycie miejsca zapalenia i jego usunięcie lub ograniczenie (antybiotyki oraz leki przeciwbólowe, głównie z grupy opioidów, drenaż albo resekcja chirurgiczna ogniska zapalnego).

III. Wczesne wykrycie i przeciwdziałanie ewentualnym powikłaniom (takim jak ostre uszkodzenie płuc – ALI, ang. acute lung injury, zespół ostrej niewydolności oddechowej – ARDS, ang. acute respiratory distress syndrome, zespół uogólnionego krzepnięcia wewnątrznaczyniowego – DIC, ang. disseminated intravascular coagulation, zespół niewydolności wielonarządowej – MODS, ang. multiple organ dysfunction syndrome) (9, 11, 15).

Utrzymaj prawidłową perfuzję i podaż tlenu do tkanek

Tlenoterapia

Powinna być prowadzona u wszystkich kotów z posocznicą, tak aby stopień wysycenia hemoglobiny tlenem (saturacji) wynosił u nich > 92% (3, 4, 7).