Obecność zakażonego wysięku w jamie opłucnej określa się mianem ropniaka opłucnej (pyothorax). U kotów ma on najczęściej tło idiopatyczne. Leczenie obejmuje antybiotykoterapię ogólną, leczenie miejscowe oraz wspomagające. Z antybiotyków najczęściej stosuje się amoksycylinę z kwasem klawulanowym albo połączenie ampicyliny i sulbaktamu, a także metronidazol lub klindamycynę. Terapia miejscowa może polegać na punkcji jamy opłucnej i usunięciu płynu, drenażu jamy opłucnej, drenażu połączonym z doopłucnowym podawaniem leków fibrynolitycznych lub na zabiegach wideotorakoskopowych. Pierwsza część artykułu ukazała się w MW 6/2014.

Leczenie

Leczenie ropniaka opłucnej u kotów, na które składa się antybiotykoterapia ogólna, leczenie miejscowe oraz leczenie wspomagające, stanowi stosunkowo złożone zagadnienie (1, 2, 3, 11). Terapia antybiotykami powinna być przeprowadzona zgodnie z wytycznymi leczenia zapaleń płuc u kotów. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, by stosowane antybiotyki wykazywały aktywność przeciwbakteryjną w stosunku do bakterii, które są najczęściej izolowane z ropniaka opłucnej, w tym także tych beztlenowych (1, 5, 11, 18).

Początkowo podaje się antybiotyki dożylnie (1, 3, 11). Wyboru odpowiedniego antybiotyku dokonuje się na podstawie preparatu barwionego metodą Grama, a zwłaszcza wyników badania bakteriologicznego z antybiogramem (1, 11, 18). Bakterią najczęściej izolowaną z wysięku opłucnowego u kotów jest Pasteurella spp. (63% przypadków) (4). Zarazek ten, podobnie jak bakterie beztlenowe, które też są często izolowane z ropniaka opłucnej, wykazuje wrażliwość na amoksycylinę z kwasem klawulanowym (12-20 mg/ /kg m.c. podskórnie lub domięśniowo co 12 godzin) (1, 3, 11). Niestety takie połączenie nie jest dostępne w postaci dożylnej (11). Doskonałą alternatywę stanowi połączenie ampicyliny i inhibitora β-laktamaz – sulbaktamu (50 mg/kg m.c. co 8 godzin), które podaje się dożylnie (1, 3, 11).