Początki rehabilitacji zwierząt datuje się na lata siedemdziesiąte XX wieku. Wzrosła wówczas popularność wyścigów konnych, z którymi wiązały się liczne urazy u koni. Zauważono, że ćwiczenia pomagają w powrocie zwierząt do zdrowia. W latach 90. XX wieku w Europie zaczęła się intensywnie rozwijać rehabilitacja także u psów. W 1993 roku Amerykańskie Stowarzyszenie Lekarzy Weterynarii (AVMA) uważało, że usługi fizjoterapeutyczne powinny być wykonywane przez uprawnionego lekarza weterynarii lub fizjoterapeutę znającego anatomię i fizjologię zwierząt. Lekarz weterynarii powinien być liderem i przepisywać zalecenia do ćwiczeń, natomiast fizjoterapeuta odpowiada za opracowanie programu ćwiczeń oraz prowadzenie zabiegów (4, 5).

Zgodnie z wymogami współczesnej wiedzy podstawowe umiejętności zoofizjoterapeuty obejmują znajomość anatomii i biomechaniki, zdolność obserwacji ruchu i analizy wzoru ruchowego mięśniowo-szkieletowego, zdolność pracy w zespole terapeutycznym, umiejętność nawiązania kontaktu z pacjentem (9).

Głównymi pacjentami w gabinetach rehabilitacyjnych są zwierzęta po operacjach chirurgicznych, z chorobami ortopedycznymi, neurologicznymi, z ciężkimi urazami lub z wadami wrodzonymi.

Najczęstsze choroby ortopedyczne występujące u psów i podlegające zabiegom rehabilitacji to dysplazja stawów biodrowych i łokciowych, osteoarthritis (OA), zerwanie więzadła krzyżowego przedniego, zapalenie pochewki mięśnia dwugłowego, choroba Perthesa, zwichnięcie rzepki oraz złamania i zwyrodnienia kości. Natomiast najczęściej występującymi urazami neurologicznymi u psów wymagających rehabilitacji są: dyskopatia, w szczególności odcinka piersiowo-lędźwiowego, złamania trzonów kręgów, mielopatia zwyrodnieniowa, zespół pływającego szczenięcia czy zespół końskiego ogona.