Kardiologia
Historia pewnej rodziny dobermanów. Współistniejąca kardiomiopatia rozstrzeniowa i zwężenie aorty
lek. wet. Rafał Niziołek1
lek. wet. Ziemowit Kudła2
lek. wet. Maciej Rudnicki3
lek. wet. Michał Szeląg3
Do gabinetu weterynaryjnego doprowadzono ośmiomiesięcznego samca rasy doberman z powodu narastającej duszności powysiłkowej, przyspieszonego oddychania, powiększenia obrysu brzucha i zaburzeń rytmu serca. Pacjent wykazywał dodatkowo objawy tętna brakującego, miał wyraźnie nasilone wyniszczenie, wyrażające się zanikami mięśni grzbietu, głowy oraz mięśni międzyżebrowych. W badaniu klinicznym stwierdzono migotanie przedsionków, co zostało potwierdzone badaniem elektrokardiograficznym.
Summary
The story of a Doberman Pincher family. Coexisting dilated cardiomyopathy and subaortic stenosis
Here is the story of young Doberman Pincher littermates. Of the seven in the litter, two are already dead. One died at the age of eight months after a sudden onset of congestive heart failure, atrial fibrillation and pleural and abdominal effusion. The other one was treated for the following one and a half year. His treatment started while his heart had normal fractional shortening and sinus rhythm, but before his death his fractional shortening was quite low and the heart rate fast and irregular. Post mortem examination revealed typical lesions of subaortic stenosis, but also signs of early dilated cardiomyopathy. We also found a four-year-old female Doberman Pincher unrelated to these two males, but presenting the same combination of diseases. Is it a new problem of this breed?
Key words: Doberman Pincher, dilated cardiomyopathy, subaortic stenosis, afterload mismatch, congenital defect
Z uwagi na zły stan ogólny poddano psa badaniu echokardiograficznemu w pozycji stojącej. Wykazało ono cechy znacznej rozstrzeni lewej komory (LVDd – 7,24 cm/LVDs – 6,11 cm, przy masie ciała 35 kg) oraz wyraźnej dysfunkcji skurczowej (FS – 16%). Lewy przedsionek był znacząco powiększony (LA/AO – 2,41). Zaskakujące były wyniki badania przepływu krwi przez ujście z lewej komory. Najwyższa zanotowana prędkość wynosiła 2,9 m/s (gradient ciśnień 33,7 mmHg). Ostateczne rozpoznanie ustalono na podstawie tego pomiaru – zwężenie aorty. Dlaczego jednak występowały tak znacznego stopnia zmiany kliniczne przy tak łagodnym zwężeniu? I dlaczego nie zaobserwowano przerostu koncentrycznego lewej komory, typowego dla zwężenia aorty?
Zastosowano leczenie farmakologiczne (furosemid, pimobendan, benazepryl, digoksyna), które przyniosło przejściową poprawę. Objawy kliniczne uległy złagodzeniu, migotanie przedsionków utrzymywało się. Z powodu zbyt kosztownego leczenia i złego rokowania długoterminowego psa poddano eutanazji.
