Lekarze weterynarii w swojej codziennej praktyce bardzo często stykają się z psami rasowymi. Niezwykle ważne jest więc dobre rozeznanie w chorobach najczęściej spotykanych w danej rasie, dziedzicznych wadach wrodzonych oraz skłonnościach rasy do określonych chorób.

Oryginalna nazwa rasy:

Berner Sennenhund

Kraj pochodzenia rasy:

Szwajcaria

Standard FCI: nr 45

Klasyfikacja FCI:

Grupa II: Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła

Sekcja 3: Szwajcarskie psy górskie i do bydła

Użytkowość: Rasa nie podlega próbom pracy

Użytkowanie: Wielostronne (początkowo pies pociągowy, stróżujący i zaganiający)

Pochodzenie rasy

Berneński pies pasterski jest psem o starym rodowodzie. Od dawna trzymany był na wiejskich podwórzach w swoich ojczystych stronach (pogórze alpejskie i okolice szwajcarskiego Berna), gdzie pomagał w pasterstwie przy przeganianiu bydła i jako zwierzę pociągowe, a także niejako przy okazji był dobrym stróżem domostwa i zagrody. Ceniono go jako psa silnego, wytrzymałego i odpornego na trudne warunki pogodowe, łatwego w szkoleniu, a przy tym niezwykle pięknego. Jaka jest historia tej rasy – dokładnie nie wiadomo. Jedni wyprowadzają go od doga tybetańskiego, który przez Asyrię, Grecję i Rzym przywędrował do Szwajcarii. Inni dopatrują się czysto europejskiego pochodzenia, powołując się na wykopaliska, z których wynika, że już około 4000 r. p.n.e. żyły w okolicach Zurychu psy o budowie i wielkości mniej więcej berneńczyka. Jest też trzecia wersja, łącząca dwie poprzednie – do miejscowych psów o rdzennie europejskim pochodzeniu domieszano w czasach rzymskich krew potomków doga tybetańskiego, co w efekcie dało psa o wyglądzie zbliżonym do dzisiejszego.

Pierwotnie rasa nazywana była „Dürrbachler” od nazwy wsi i gospody Dürrbach, gdzie pies ten był szczególnie popularny. W pierwszych latach XX wieku po raz pierwszy zaprezentowano te psy na wystawach, a w 1907 roku utworzono Schweizerischer Dürrbach Klub i opracowano pierwszy wzorzec rasy.

Opis rasy (według wzorca FCI)

Berneński pies pasterski jest psem nieco ponad średniej wielkości. Wysokość psa w kłębie: 64-70 cm (idealnie: 66-68 cm), suki 58-66 cm (idealnie: 60-63 cm). Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia powinien wynosić 9 : 10. Pies raczej krępy...