Dla większości opiekunów psów koprofagia jest odrażającym zachowaniem. Niektórzy są jednak w stanie je tolerować, jeżeli dochodzi do niego sporadycznie, a pies nie ma bardzo bliskiego kontaktu z domownikami. Ponad połowa populacji psów na jakimś etapie swojego życia zjada własne odchody lub kał innych zwierząt. Trudno jednak zaakceptować – zarówno ze względów estetycznych, jak i sanitarnych – to zachowanie u psa, który na przykład często liże po twarzy domowników, zwłaszcza dzieci, lub śpi w łóżku właściciela (ryc. 1).

Można więc powiedzieć, że mimo iż w większości przypadków jest to naturalne zachowanie psów, jest niepożądane przez ich opiekunów. Dlatego należy pomóc właścicielowi wyeliminować je, podobnie jak na przykład znakowanie moczem w domu. Trzeba również pamiętać, że u psów wykazujących koprofagię rośnie ryzyko infestacji pasożytami oraz zarażenia chorobotwórczymi bakteriami i wirusami.

Zjadanie odchodów szczeniąt przez suki na ogół nie budzi sprzeciwu, ponieważ jest postrzegane wręcz jako konieczne do zachowania czystości w gnieździe i pozwalające zmniejszyć ryzyko infekcji (ryc. 2). Niemniej jednak starsze szczenięta mogą naśladować zachowanie matki i kontynuować je w nowym domu. Na ogół zachowanie to zanika samoistnie przed ukończeniem pierwszego roku życia. Jeżeli jednak właściciel psa próbuje nauczyć go czystości zgoła średniowieczną metodą, jaką jest wkładanie kufy zwierzęcia w jego odchody, może doprowadzić do sytuacji, w której pies próbuje „ukryć dowody”, czyli zjada wydaliny wywołujące agresywne zachowanie człowieka.

Szczenięta są na ogół bardzo ruchliwe i ciekawskie, zabawa odchodami lub wręcz ich zjadanie mogą więc być wyrazem zachowań eksploracyjnych. Szybko może się jednak okazać, że ta czynność wzbudza duże zainteresowanie właściciela, który stara się ją przerwać. Dla psa będzie to sygnał, że warto ją kontynuować, ponieważ zwiększa prawdopodobieństwo kontaktu z opiekunem. Zwierzę może też konkurować z człowiekiem sprzątającym odchody na zasadzie „kto pierwszy, ten lepszy”.