Istnieje wiele hipotez na temat zabijania potomstwa wśród zwierząt dziko żyjących oraz strategii samic mających na celu zapobieganie temu zjawisku. U zwierząt dziko żyjących zabijanie młodych i kanibalizm są najczęściej zjawiskiem adaptacyjnym, gdyż niejednokrotnie zapewniają przetrwanie, pozwalają osiągnąć dojrzałość oraz przekazać własne geny następnym pokoleniom. Zabijanie młodych bądź kanibalizm coraz częściej spotykane są u świń, drobiu oraz psów.

Zabijanie potomstwa w obrębie własnego gatunku, występujące u różnych grup zwierząt, pozostaje zagadkowym zjawiskiem. Badacze próbują wyjaśnić ten fenomen z perspektywy znaczenia ewolucyjnego. Znaczna część etologów skupia się na naczelnych z powodu stosunkowo łatwej identyfikacji osobniczej oraz długofalowych badań ekologicznych i demograficznych dotyczących różnych gatunków i populacji w obrębie tego rzędu ssaków. Kilka hipotez wyjaśniających zabijanie swoich młodych zostało zaproponowanych w późnych latach 70. XX w. Konsensus w tej sprawie nie został jednak osiągnięty, szczególnie w kwestii tego, czy owo zjawisko jest zachowaniem adaptacyjnym, czy patologicznym. W ostatnich dziesięcioleciach dzięki nowym danym terenowym wzrosła liczba hipotez związanych z jego przyczyną (tab. I, II).

Zabicie potomstwa, określane u ludzi mianem „dzieciobójstwo”, to zachowanie, które ma bezpośredni i znaczący wkład w śmierć zarodka lub niedawno wyklutego bądź urodzonego członka tego samego gatunku. Definicja ta podkreśla złożoną i zmienną naturę tego zjawiska, do którego może dojść za sprawą jednego z rodziców młodego osobnika, innych krewnych lub przedstawicieli tego samego gatunku spoza rodziny. Zabijanie młodych występuje u większości gatunków, od bezkręgowców po naczelne.

Wśród zwierząt spotykamy się również z zachowaniem kanibalistycznym, które różni się od niektórych aktów zabijania potomstwa tym, że młode zostaje zabite w celu zjedzenia przez atakującego osobnika. Kanibalizm w świecie zwierząt ujawnia się dość c...