Odmiedniczkowe zapalenie nerek (pyelonephritis) większości lekarzy klinicystów kojarzy się z obecnością aktywnego osadu moczu (nierzadko z opisem: „leukocyty pokrywają całe pole widzenia”), gorączką, bolesnością w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Krótko mówiąc – z silnie wyrażonymi objawami ostrego zapalenia górnych dróg moczowych. Okazuje się jednak, że dużo częściej choroba ta przebiega w zupełnie inny, mniej spektakularny sposób i może zaskakiwać nawet doświadczonych lekarzy weterynarii.

„Journal of Veterinary Internal Medicine” opublikował niedawno artykuł dr Juliette Bouillon i wsp., który szczegółowo omawia przypadki 47 psów z potwierdzonym histopatologicznie rozpoznaniem pyelonephritis i przedstawia kilka naprawdę frapujących wniosków. Chociaż badanie przeprowadzono w trzech uznanych kanadyjskich klinikach uniwersyteckich (Saskatchewan, Ontario i Montreal), aż w 45% przypadków lekarz prowadzący w ogóle nie podejrzewał, że u pacjenta może występować pyelonephritis. Dlaczego? Po pierwsze zapewne z uwagi na to, że aż u 75% psów z pyelonephritis występowały choroby współistniejące, mogące dominować obraz kliniczny. Po drugie niemal u 40% badanych zwierząt nie zaobserwowano żadnych objawów zakażenia ani górnych dróg moczowych (takich jak gorączka, poliuria/polidypsja, ból w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, ból w obszarze jamy brzusznej), ani dolnych dróg moczowych (takich jak krwiomocz, utrudnione i bolesne oddawanie moczu, częstomocz, oddawanie moczu w miejscu do tego nieprzeznaczonym). Stwierdzano jedynie objawy nieswoiste, takie jak brak łaknienia lub zmniejszone łaknienie (57%), zmniejszona reaktywność na bodźce (51%), wymioty (36%), biegunka (28%), odwodnienie (26%) i gorączka (21%). Z całej badanej grupy tylko 28% psów wykazywało objawy zakażenia górnych dróg moczowych, 17% zakażenia dolnych dróg moczowych, a 17% objawy wskazujące zarówno za zakażenie dolnych, jak i górnych dróg moczowych.