Lekarze weterynarii w swojej codziennej praktyce bardzo często stykają się z psami rasowymi. Niezwykle ważne jest więc dobre rozeznanie w chorobach najczęściej spotykanych w danej rasie, dziedzicznych wadach wrodzonych oraz skłonnościach rasy do określonych chorób.

Oryginalna nazwa rasy:

Irish Wolfhound

Kraj pochodzenia rasy:

Irlandia

Standard FCI: nr 160

Klasyfikacja FCI:

Grupa X: Charty

Sekcja 2: Charty szorstkowłose

Użytkowość: Nie podlega próbom pracy

Użytkowanie: Pies myśliwski

Pochodzenie rasy

Chart irlandzki wilczarz to żywy symbol kultury irlandzkiej i dziedzictwo celtyckiej przeszłości. Celtowie lubili i cenili psy duże i szybkie. Na kontynencie z zacięciem hodowali duże charty pochodzące od psów z Egiptu, które można oglądać na starożytnych malowidłach. Wilczarz dotarł do Irlandii wraz z Celtami, którzy przybyli tu po podboju Grecji w III w. p.n.e. Początki rasy owiewają romantyczne legendy. Początkowo nie zwracano uwagi na szatę, hodowano więc zarówno psy krótkowłose, jak i szorstkowłose. Z czasem jednak, prawdopodobnie ze względu na specyficzny klimat irlandzki, przeważył i utrwalił się typ szorstkowłosy. W II wieku przed Chrystusem wilczarze były już szeroko znane. Podziwiano je i chętnie hodowano.

Pierwszą pisemną wzmiankę o wilczarzach irlandzkich można znaleźć w pismach rzymskiego konsula Symmachusa z 391 roku. Otrzymał on od swojego brata Flawiana, stacjonującego w Brytanii, siedem takich psów, z rekomendacją, że są to znakomici łowcy wilków. Dziękując za prezent, konsul odpowiedział, że cały Rzym ogląda je z podziwem. Jeśli Rzymianie, którzy na co dzień fascynowali się na arenach walkami wielkich i bojowych mastifów, zainteresowali się wilczarzami, musiały to być psy naprawdę imponujące.

Już od V wieku hodowla w Irlandii była doskonale zorganizowana, a bohaterskie cechy przypisywane tym psom utrzymywały ogromne zainteresowanie rasą nie tylko w ojczyźnie, ale także poza nią. Król Ulsteru (XII wiek) chciał podobno oddać cztery tysiące krów za jedną sukę wilczarza (o imieniu Aibe), niestety propozycji nie przyjęto i doszło do wojny.

Wilczarz irlandzki od dawna imponował swoją wielkością i umiejętnościami łowieckimi. Początkowo jego głównym zajęciem było stróżowanie i polowanie na dziki, jelenie oraz łosie, a od XV/XVI wieku przede wszystkim na wilki. Podziw budziła szybkość t...

Wilczarz irlandzki był tak ceniony i poszukiwany, że w ojczyźnie groziło mu wyginięcie, ponieważ kupcy wywozili statkami całe transporty tych psów. Nie pomógł także nałożony już wcześniej (w XV wieku) na wszystkie hrabstwa w Irlandii obowiązek hod...