Egzotyczne zwierzęta w gabinetach weterynaryjnych przestają już być rzadkością. Coraz częstszymi pacjentami są małe ssaki, ptaki, gady i płazy. W ostatnim czasie wzrasta popularność jeży pigmejskich (Atelerix albiventris) jako domowych towarzyszy, dlatego lekarz weterynarii powinien poszerzać swoją wiedzę na temat ich chorób i utrzymania.

Jeż pigmejski to potoczna nazwa jeża białobrzuchego, który w naturalnych warunkach zamieszkuje sawanny, unikając zalesionych obszarów (7). Podobnie jak nasze rodzime jeże – jeż zachodni (Erinaceus europaeus) i jeż wschodni (Erinaceus roumanicus), prowadzą one nocny tryb życia i ich dieta składa się głównie z bezkręgowców (7). Wiele jeży pigmejskich dostępnych na rynku nie jest „czystych” genetycznie i ma domieszkę genów jeża algierskiego (Atelerix algirus), co jest efektem krzyżowania międzygatunkowego (7).

Choroby nowotworowe u jeży pigmejskich utrzymywanych jako zwierzęta domowe są dość powszechne. Częstość występowania nowotworów u tego gatunku może sięgać 29,0-51,5% badanych osobników (6). Starszy wiek zwierzęcia zwiększa ryzyko rozwinięcia się nowotworu. Zgodnie z danymi zawartymi w piśmiennictwie średni wiek jeży pigmejskich, u których zdiagnozowano nowotwór, wynosił 3,5 roku (11), nowotwory stwierdzano jednak także u młodych, nawet miesięcznych osobników (3).

Najczęściej występującymi nowotworami układu rozrodczego samic jeża są: gruczolakomięsak, mięsak podścieliskowy oraz mięśniakomięsak gładkokomórkowy, należące do guzów złośliwych. Notowano również gruczolaki, gruczolakoraki, raka wrzecionowatokomó...

Objawy nowotworów macicy nie są charakterystyczne. Często obserwuje się krwawienie z pochwy, krwiomocz oraz utratę masy ciała (2, 6, 8, 13). Brak jest szerszych informacji dotyczących zmian morfologicznych i biochemicznych krwi towarzyszących nowo...