„(...) nie wszystkie spotkania ze światem wpływają na umysł w ten sam sposób. Badania pokazały, że jeżeli mózg uzna wydarzenie za ‘znaczące’, to jest bardziej prawdopodobne, że będzie ono powracało w przyszłości” – Daniel Siegel.

Czasami nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak inne osoby na nas wpływają. Jak różnego rodzaju wydarzenia, których doświadczamy, wpływają na funkcjonowanie naszego mózgu, ale też jak nasz mózg wpływa na nasze doświadczenie? Pojęcie neurobiologii interpersonalnej (ang. interpersonal neurobiology – IPNB) zostało stworzone przez Daniela Siegela, profesora psychiatrii Wydziału Medycznego Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, a następnie rozwinięte i wypromowane wspólnie z Allanem Schore i Louisem Cozolino. Starano się przełożyć odkrycia współczesnej neuronauki i neuropsychologii nie tylko na język i metody skutecznej praktyki terapeutycznej, ale także na wypracowanie zasad bardziej satysfakcjonującego życia. Neurobiologia zainteresowała się takimi zjawiskami jak przywiązanie, wpływ stresu urazowego na mózg, biologiczne podłoże relacji społecznych czy psychoterapia. Doprowadziło to do próby integracji rozdzielonych dotychczas dziedzin poznania, jakimi były neurobiologia i psychoterapia. Próby integracji podejmowane są w takich obszarach jak neurobiologia emocji, neuropsychoanaliza czy neurobiologia interpersonalna.

Neurobiologia interpersonalna jest interdyscyplinarna i integruje wiedzę z różnych obszarów – antropologii, biologii, psychopatologii rozwojowej, lingwistyki, informatyki, matematyki, teorii systemów, psychologii, socjologii, neuronauki czy fizyki. Uwzględnianie różnych perspektyw pozwala lepiej poznać i zrozumieć ludzkie zachowanie oraz doświadczenia. Oprócz integracji wielu nauk mówi się tutaj również o integracji człowieka – na przykład jak połączyć logikę z ciałem, ciało z emocjami, emocje z ciałem. Jak pomimo poczucia swojej inności jestem w stanie połączyć się z innymi poprzez empatyczną komunikację. W odniesieniu do mózgu integracja ta oznacza, że różne jego obszary i ich funkcje są zintegrowane poprzez połączenia synaptyczne. Pełne wykorzystanie wszystkich połączeń powoduje, że pojawia się wgląd, empatia, intuicja, moralność. Inaczej mówi się, że rezultatem jest dobroć, „reziliencja”, czyli umiejętność radzenia sobie z różnymi trudnościami i przystosowania się do nich, oraz lepsze zdrowie. To holistyczne podejście do człowieka integrujące sferę afektywną, kognitywną i fizyczną, zakładające spójny umysł, empatyczne relacje i zintegrowany mózg. W ramach tego podejścia zwraca się szczególną uwagę na to, jak relacje wpływają zarówno na nasze zachowanie, jak i na odczuwane emocje.