Kardiomiopatia rozstrzeniowa jest najczęściej spotykaną kardiomiopatią u psów. Kardiomiopatia tachyarytmiczna to odwracalna kardiomiopatia również przebiegająca z rozstrzenią jam serca. Jest wywołana szybkim rytmem komór i(lub) przedsionków. Objawy kliniczne obu kardiomiopatii mogą być identyczne. Prawidłowe rozpoznanie, z którą kardiomiopatią mamy do czynienia, często jest trudne, ale ważne dla ustalenia rokowania i prawidłowego leczenia.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM – dilated cardiomyopathy) jest najczęściej spotykaną kardiomiopatią u psów (1, 2). Objawia się powiększeniem komór serca (jednej lub obu), przy zachowanej grubości ścian albo ich ścieńczeniu, oraz postępującą dysfunkcją skurczową (3). Następujące upośledzenie czynności skurczowej prowadzi do zastoinowej niewydolności serca. Kardiomiopatia tachyarytmiczna (tachykardiomiopatia) objawia się również powiększeniem komór serca, które jest wywołane szybkim i(lub) niemiarowym rytmem komór bądź przedsionków, przy braku organicznej choroby serca (4). Szybki rytm komór/przedsionków powoduje powstanie skurczowej i rozkurczowej dysfunkcji komór i(lub) przedsionków. Obie wspomniane kardiomiopatie występują częściej u psów ras dużych, a objawy kliniczne mogą być bardzo do siebie podobne. Możemy obserwować kaszel, duszność, apatię oraz gromadzenie się płynów w jamach ciała. Postawienie prawidłowej diagnozy, z którą kardiomiopatią mamy do czynienia, jest niejednokrotnie trudne, jednakże ważne dla prawidłowego leczenia pacjenta i ustalenia rokowania. Podobieństwa oraz różnice pomiędzy tymi dwiema kardiomiopatiami zostaną zaprezentowane na dwóch z pozoru podobnych przypadkach klinicznych.

Przypadek 1.

Do Pracowni Kardiologii Katedry Chorób Wewnętrznych z Kliniką Koni, Psów i Kotów na Uniwersytecie Przyrodniczym we Wrocławiu zgłosili się właściciele z 6-letnim psem płci męskiej rasy dog niemiecki, o masie ciała 50 kg. Byli zaniepokojeni posmutnieniem psa, szybszym męczeniem się, pojawiającym się czasami cichym kaszlem oraz widocznym cięższym oddychaniem. W badaniu klinicznym stwierdzono różowe, wilgotne błony śluzowe, czas wypełniania kapilar powyżej 3 sekund, średniego stopnia duszność oraz brzuszny typ oddychania. Podczas osłuchiwania wykazano obecność szmeru skurczowego (stopień III/VI) po obu stronach pola sercowego, tony serca były lekko osłabione i stłumione. Występowała również tachykardia. W badaniu echokardiograficznym zaobserwowano istotne poszerzenie lewego przedsionka i światła komory lewej, znacznie obniżoną funkcję skurczową, zaokrąglony koniuszek serca (LA/Ao 2,24, LVIDd 6,7 cm, FS 12%) oraz niewielkie poszerzenie prawego przedsionka i komory. Widoczna była też znaczna hipokinezja ściany wolnej lewej komory (ryc. 1).