Rezonans magnetyczny (ang. Magnetic Resonance Imaging, MRI) stał się narzędziem diagnostycznym z wyboru, wykorzystywanym do diagnostyki zmian w mózgu i pozwalającym na doskonałe skontrastowanie tkanek miękkich oraz uzyskiwanie obrazów o wysokiej rozdzielczości. Od czasu wprowadzenia MRI do praktyki proces diagnostyczny i interpretacja wyników uległy znacznej poprawie. Tą metodą często ustalane jest wstępne rozpoznanie. Rezonans magnetyczny jest w ogromnym stopniu wykorzystywany podczas planowania zabiegów chirurgicznych oraz dokonywania oceny ryzyka związanego z położeniem zmiany w obrębie ośrodkowego układu nerwowego (OUN).

Dzięki niezwykłej możliwości kontrastowania tkanek miękkich i czułości pozwalającej na wykrywanie obecności płynu MRI jest techniką obrazowania z wyboru w diagnostyce chorób ośrodkowego układu nerwowego. Poprawne rozpoznanie i określenie rokowania wymaga jednak precyzyjnego różnicowania patologii, gdyż w obrazie MRI nie stwierdza się żadnych patognomonicznych zmian. Zdiag­nozowanie zaburzeń w obrębie OUN opiera się na wywiadzie, objawach klinicznych, badaniu klinicznym, obrazowaniu MRI i innych testach laboratoryjnych, w tym często wynikach cytologicznego i mikrobiologicznego badania płynu mózgowo-rdzeniowego. Do tego niejednokrotnie dołącza się rozpoznanie histopatologiczne zmiany na podstawie próbki pobranej podczas zabiegów chirurgicznych, za pomocą biopsji lub w trakcie sekcji zwłok.

Niezwykle ważne jest, aby nie polegać całkowicie na rezultatach badania MRI, gdyż różne zmiany patologiczne prowadzą do uzyskiwania podobnych wyników w rezonansie magnetycznym. Podczas jego interpretacji zawsze należy więc opierać się na wynikach badania klinicznego.

W ramach wielu badań porównywano i analizowano obrazy MRI uzyskiwane przy zmianach wewnątrzczaszkowych u psów. Podobne obrazy w badaniu MRI otrzymywano w przypadku wewnątrzczaszkowych zmian nowotworowych, zapalenia oraz zaburzeń naczyniowych. W technice obrazowania rezonansem magnetycznym różne zaburzenia mogą wyglądać podobnie. Wykonano więc wiele badań dotyczących interpretacji MRI w diagnostyce określonych chorób. W retrospektywnym i wieloośrodkowym badaniu przeprowadzonym przez Wolff i wsp. (2012) stwierdzono, że podczas wykrywania zmian w mózgu MRI wykazuje czułość 94,4% i swoistość 95,5%. Równie dobre rezultaty uzyskano podczas klasyfikacji choroby jako nowotworowej lub zapalnej. Jednakże w przypadku wykrywania zaburzeń w obrębie naczyń mózgu czułość wynosiła jedynie 38,9%. Także inne choroby bywały niewłaściwie rozpoznawane badaniem MRI. Na przykład w przypadku oponiaka czułość wynosiła 59,6%, a swoistość 94,9%. Wyniki te wskazują na konieczność uwzględniania różnych czynników oraz wykorzystywania innych dostępnych narzędzi diagnostycznych podczas ostatecznego rozpoznawania typu guza lub określonej zmiany patologicznej o podłożu zapalnym. W przypadku podejrzewania lub stwierdzenia choroby przerzutowej pomocne może być wykonanie zdjęć radiologicznych klatki piersiowej i badania ultrasonograficznego jamy brzusznej bądź tomografii komputerowej.