Zaburzenia funkcji poznawczych u psów i kotów (canine cognitive dysfunction – CCD, feline cognitive dysfunction – FCD, cognitive dysfunction syndrome – CDS) są odpowiednikiem choroby Alzheimera u ludzi (Alzheimer’s disease – AD). Powszechnymi objawami klinicznymi CDS są: lęk, zaburzenia cyklu snu/czuwania, zmniejszona interakcja z właścicielami. Istnieje kilka metod poprawiających zdolności poznawcze i utrzymujących dobry komfort życia psów i kotów, ale CDS należy do zaburzeń postępujących i nieuleczalnych. W pierwszej części artykułu przedstawiamy etiopatogenezę oraz objawy kliniczne zaburzeń funkcji poznawczych. W drugiej części opiszemy możliwości rozpoznawania i leczenia tego zaburzenia.

Związany z podeszłym wiekiem zespół zaburzeń funkcji poznawczych podobny do choroby Alzheimera opisywanej u ludzi występuje zwłaszcza u starszych psów (powyżej 8 lat), rzadziej u kotów (powyżej 10 lat). Charakteryzuje się oznakami zmienionej mentalności i demencji. Patofizjologia CDS, podobnie jak AD u ludzi, nie jest do końca poznana. Zarówno u ludzi z AD, jak i u zwierząt z CDS w badaniu histopatologicznym mózgowia stwierdza się zmiany naczyniowe mózgu, pogrubienie opon mózgowo-rdzeniowych, rozrost gleju (glejoza) oraz poszerzenie układu komorowego. Spójne dla obu jednostek jest w szczególności postępujące odkładanie się w mózgu białka neurotoksycznego o nazwie beta-amyloid (Aβ) (1, 2).