Do przychodni trafiła mniej więcej półtoraroczna kotka rasy europejskiej o masie ciała 4,2 kg. Miesiąc wcześ­niej była leczona w innej lecznicy, do której trafiła z pienistymi wymiotami. Z wywiadu wynikało, że u pacjentki wykonano badania USG i RTG. Na ich podstawie rozpoznano obrzęk płuc i zalecono antybiotyk, który przyniósł kilkutygodniową poprawę. Przy kolejnym epizodzie wymiotów zastosowano ponownie ten sam antybiotyk, tym razem jednak przyniósł on poprawę jedynie na trzy dni. Właścicielka nie umiała udzielić informacji na temat nazwy zastosowanego leku. Kotka nie była nigdy szczepiona, a odrobaczanie miało miejsce około 7 miesięcy wcześniej.

Objawy kliniczne

W dniu wizyty właścicielka zgłaszała prawidłowy apetyt, sporadycznie pojawiające się wymioty i duszności. W badaniu klinicznym stwierdzono mierne powiększenie dostępnych palpacyjnie węzłów chłonnych i nasilony szmer oddechowy. Brak było innych objawów, temperatura ciała była prawidłowa, a błony śluzowe różowe.

Podstawowe parametry morfologiczne krwi były w granicach wartości referencyjnych, natomiast stwierdzono podwyższenie aktywności fosfatazy zasadowej do 226 U/I oraz obniżenie aktywności amylazy do 483 U/I. Ponadto badanie w kierunku FeLV/FIV potwierdziło obecność antygenu wirusa białaczki we krwi. W badaniu USG jamy brzusznej nie wykazano nieprawidłowości.

Ze względu na brak uchwytnych zmian zalecono właścicielom obserwację częstotliwości i charakteru wymiotów oraz pozyskanie kału do badania w kierunku obecności pasożytów. Z uwagi na zakażenie wirusem białaczki poinformowano o potrzebie izolacji kotki w domu.

Podczas wizyty dwa dni później stwierdzono pogorszenie stanu klinicznego, gdyż węzły żuchwowe były powiększone do rozmiarów piąstki noworodka, występowało zasinienie błon śluzowych, utrudniony oddech, przytłumione szmery oddechowe oraz stłumienie ...