Powrót do korzeni – okiem specjalisty
Uraz chrząstki nasadowej u psa – opis przypadku
Zespół Ekspertów Weterynaryjnych:
dr n. wet. Grzegorz Wąsiatycz1
prof. dr hab. Roman Lechowski2
dr n. wet. Dorota Pomorska-Handwerker3
dr n. wet. Sylwia Lew-Kojrys4
lek. wet. Magdalena Kraińska5
dr hab. Magdalena Garncarz6
prof. dr hab. Wojciech Niżański7
dr hab. Jarosław Popiel, prof. uczelni8
lek. wet. Olga Koczur9
dr n. wet. Agnieszka Cekiera8
U młodych rosnących psów chrząstka nasadowa jest otwarta, co powoduje jej większą podatność na złamania. Złamania chrząstki nasadowej u psów klasyfikowane są według schematu Saltera–Harrisa, co pomaga opisać charakterystyczne zmiany radiologiczne danego typu złamania. System klasyfikacji opisuje zwykle pięć typów (stopni) złamania Saltera–Harrisa – od I do V. Każde z tych złamań powinno być zdiagnozowane i właściwie leczone tak szybko, jak jest to możliwe.
Przedstawiony przypadek urazu mechanicznego kończyny piersiowej u młodego rosnącego psa spowodował rozwój deformacji kątowej przedramienia. Wczesna diagnostyka radiologiczna z właściwą interpretacją i leczeniem pomogły powstrzymać rozwój deformacji kończyny piersiowej.
Urazy mechaniczne kończyn u młodych rosnących psów mogą prowadzić do uszkodzenia chrząstek nasadowych (cartilago physialis) kości długich (ryc. 1). Przyczyną może być upadek, niefortunny zeskok, na przykład z kanapy, wypadek komunikacyjny itp. W takich sytuacjach pomimo braku widocznych uszkodzeń trzonów kości mogą rozwijać się deformacje kątowe lub kątowe i osiowe kończyn. Do oceny uszkodzenia chrząstek wzrostowych służy m.in. pięciostopniowa klasyfikacja Saltera–Harrisa.
Opis przypadku
Suczka rasy pinczer miniaturowy w wieku 16 tygodni została przywieziona do lecznicy dla zwierząt z powodu kulawizny lewej kończyny piersiowej. Z wywiadu wynikało, że pies podczas zabawy z właścicielem doznał urazu lewej kończyny piersiowej na skutek przypadkowego kopnięcia. Następnego dnia po urazie pojawiła się kulawizna, co było powodem wizyty u lekarza pierwszego kontaktu w lecznicy dla zwierząt. Podczas wizyty stwierdzono lekki obrzęk okolicy nadgarstka i jego bolesność, zwłaszcza po stronie przyśrodkowej. Nadgarstek był stabilny. Wykonane badanie radiologiczne lewego przedramienia w projekcji przednio-tylnej (AP) i przyśrodkowo-bocznej (ML) oraz porównawczo prawego przedramienia w projekcji AP według opisu nie wykazało złamania trzonów kości promieniowej i kości łokciowej ani przemieszczenia (zwichnięcia) w obrębie nadgarstka (ryc. 2, 3).
