Opiekun kota jest zaniepokojony, że jego ukochany pupil wygląda na nieszczęśliwego, potrząsa głową i drapie się po uszach, a w jego przewodzie słuchowym zewnętrznym widać coś dziwnego – ciemnobrązową suchą wydzielinę o konsystencji fusów z kawy lub tytoniu. W takiej sytuacji lekarze weterynarii wiedzą, kogo podejrzewać – świerzbowca usznego. To podejrzenie jest zasadne, bo niestety nikt nie jest bezpieczny: świerzbowiec uszny potraf zarażać żywicieli w każdym wieku i płci, zarówno psy, jak i koty.

Cykl rozwojowy świerzbowca usznego

Cykl rozwojowy tego pasożyta ma miejsce w przewodzie słuchowym zewnętrznym zwierzęcia i trwa około 3 tygodni. Podczas swojego życia Otodectes cynoti przechodzi przez 4 stadia: jajo, larwa, protonimfa, tritonimfa i osobniki dorosłe. Osobniki dorosłe zaczynają się rozmnażać. Samce przyczepiają się do żeńskich tritonimf i po ich przeobrażeniu w postaci dorosłe zachodzi zapłodnienie. Samica składa jaja, przyczepiając je do przewodu słuchowego zewnętrznego i cykl rozwojowy zaczyna się od nowa. Do zarażenia się świerzbowcem usznym niezbędny jest kontakt z innym zarażonym zwierzęciem, lecz nie zawsze. Zbadano wpływ czynników biologicznych i środowiskowych na przeżywalność Otodectes cynoti poza żywicielem. Okazało się, że głównym czynnikiem wpływającym na zdolność przeżycia świerzbowca usznego są zmiany temperatury. Przy 10°C maksymalny czas przetrwania świerzbowca wynosił pomiędzy 15 a 17 dni, podczas gdy przy 34°C wynosił pomiędzy 5 a 6 dni (1). To samo badanie wskazuje, że maksymalny czas przetrwania dorosłych samic był znacząco dłuższy niż jakichkolwiek innych stadiów. Czy praktyczne wnioski z badania mogą być wykorzystane w praktyce weterynaryjnej? Zrozumienie warunków przeżycia poza żywicielem wskazuje, że miejsca, w których przebywały zarażone zwierzęta, mogą wymagać dezynfekcji lub nieużywania przez przynajmniej 12 dni, zanim ponownie dopuścimy do nich zdrowe koty i psy (1).