Każdy dzień pracy lekarza weterynarii jest pełen niespodzianek. Pacjenci przyprowadzani do gabinetów często są umówieni na wizytę – na procedury profilaktyczne, takie jak szczepienia, odrobaczanie, albo na planowane zabiegi. W takich przypadkach postępowanie możemy przewidzieć i przygotować się do niego. Pozostałą część stanowią pacjenci niespodziewani, niejednokrotnie w stanie nagłym, wymagający szybkiej reakcji, u których po wywiadzie i objawach klinicznych możemy podejrzewać przyczynę, do ustalenia rozpoznania niezbędna jest jednak diagnostyka różnicowa.

Diagnostyka jest stale rozwijającą się dziedziną. Bywa skomplikowana, a wybór odpowiedniej metody diagnostycznej może sprawiać problemy, szczególnie że oferta dostępnych badań laboratoryjnych bywa szeroka. W tym artykule chciałabym przypomnieć i uporządkować algorytmy diagnostyczne w oparciu o dostępne i przydatne badania laboratoryjne w diagnostyce wybranych, często występujących chorób zakaźnych psów.

Przyczyny biegunek

Istnieje wiele zakaźnych przyczyn biegunki u psów dorosłych i szczeniąt. Czasami wiążą się one z innymi objawami, takimi jak wymioty, posmutnienie i utrata apetytu. Pierwszym krokiem w każdym algorytmie diagnostycznym są dane z wywiadu oraz badanie kliniczne. Kolejny krok to badania laboratoryjne. W przypadku biegunki istotnym krokiem jest analiza zebranej próbki kału, a także badanie ogólne krwi.

Parwowiroza

Choroba wywoływana jest przez parwowirus psów (CPV2, canine parvovirus type 2), warianty CPV2a, CPV2b, CPV2c. Na zakażenie najbardziej wrażliwe są szczenięta między szóstym tygodniem a szóstym miesiącem życia, zwłaszcza takich ras jak rottweiler, doberman, labrador, owczarek niemiecki oraz american staffordshire terrier (1). Parwowiroza jest uznawana za najczęściej występującą chorobę zakaźną psów na całym świecie i główną przyczynę padnięć szczeniąt przed szóstym miesiącem życia (2).

Bezpośrednimi metodami wykrywania parwowirusów są mikroskopia elektronowa oraz izolacja wirusa na liniach komórkowych i obserwacja efektu cytopatycznego. Ze względu na stosunkowo niską czułość oraz długi czas oczekiwania na wyniki metody te nie są jednak powszechnie wykorzystywane (3). Do potwierdzenia zakażeń parwowirusowych u psów najczęściej używa się technik serologicznych, a także metod biologii molekularnej. Szybką metodą diagnostyczną opartą na zdolności przeciwciał do swoistego wiązania z konkretnym antygenem są testy immunochromatograficzne oraz testy ELISA. Te testy paskowe pozwalają na stwierdzenie obecności antygenu CPV2 w kale psów. Niewątpliwą ich zaletą jest stosunkowo niska cena, a także możliwość uzyskania wyniku szybko, przy pacjencie, co umożliwia rozpoczęcie celowanego leczenia już podczas pierwszej wizyty.