Rogówka wraz z przylegającą do niej twardówką są najbardziej zewnętrznymi warstwami gałki ocznej. Chronią ją przed czynnikami środowiskowymi, jednocześnie nadając jej odpowiedni kształt i napięcie. Jedną z kluczowych cech rogówki jest jej przezierność, warunkująca przenikanie promieni świetlnych w głąb oka. Jakiekolwiek zaburzenia w przejrzystości rogówki skutkują zmianą przebiegu układu optycznego, a co się z tym wiąże, zmniejszeniem lub ograniczeniem zdolności widzenia. W poniższej publikacji autorzy opisali przypadki plamkowatej dystrofii rogówki – jednostki chorobowej charakterystycznej dla rasy labrador retriever.

Anatomia

Rogówka składa się z następujących warstw:

• nabłonek przedni
• zrąb
• błona Descemeta
• nabłonek tylny (śródbłonek).

Nabłonek przedni, kontaktujący się ze środowiskiem zewnętrznym, to nabłonek wielowarstwowy płaski. U psów zbudowany jest z 5-7 warstw. Najgłębiej położona jest błona podstawna, nad nią znajdują się komórki walcowate, komórki skrzydłowate i płaskie komórki powierzchniowe. Jest to warstwa rogówki odpowiedzialna za zatrzymywanie i rozprowadzanie przedrogówkowego filmu łzowego.

Zrąb rogówki jest najgrubszą warstwą tej struktury. Stanowi około 90% jej grubości. Zbudowany jest z kolagenu ułożonego w postaci włókien, pomiędzy którymi znajdują się luźno utkane keratocyty, glikozaminoglikany (w tym siarczan keratanu, siarczan dermatanu oraz siarczan chondroityny), pozostałe składowe macierzy zewnątrzkomórkowej oraz woda. Odpowiedzialny jest za utrzymanie prawidłowej sztywności rogówki.

Błona Descemeta stanowi błonę podstawną nabłonka tylnego rogówki i jest produktem jego wydzielania. Jest ona elastyczna, ale wraz z wiekiem ma tendencję do grubienia. W odróżnieniu od położonego wyżej zrębu w przebiegu procesów patologicznych nie ulega infiltracji naczyniami krwionośnymi ani włóknami nerwowymi.