W artykule opisano przypadek uogólnionej wapnicy skóry wywołanej długotrwałym podawaniem deflazakortu w leczeniu atopowego zapalenia skóry. Rozpoznanie zostało ustalone na podstawie wywiadu, badania klinicznego, badania cytologicznego i histopatologicznego skóry oraz wyników testu stymulacji ACTH. Wapnica skóry jest chorobą przewlekłą, charakteryzującą się odkładaniem się nierozpuszczalnych złogów soli wapnia w skórze oraz tkance podskórnej. Brak jest możliwości zupełnego wyleczenia.

Wywiad

Na konsultację dermatologiczną został przyprowadzony pies, samiec rasy buldog angielski w wieku pięciu lat, o masie ciała 25 kg. Powodem konsultacji były uogólnione zmiany skórne trwające od kilku miesięcy, obejmujące okolicę twarzową (policzki), szyję, grzbiet, pachy, pachwiny oraz dalsze odcinki kończyn. Trzy lata wcześniej u psa rozpoznano atopowe zapalenie skóry z powikłaniami w postaci głębokiego ropnego zapalenia skóry. Opiekun nie miał wypisu z wcześniejszego leczenia, w wywiadzie poinformował jednak o długotrwałym stosowaniu deflazakortu (preparat Calcort). Opiekun stosował lek od około sześciu miesięcy na własną rękę, zwiększając dawkę z powodu nasilających się zmian skórnych. W ostatnich czterech tygodniach przed konsultacją pacjent otrzymywał 3 mg deflazakortu raz dziennie.

Profilaktyka przeciwpasożytnicza była prawidłowa – stosowano izoksazoliny przez cały rok. Z powodu podejrzenia alergii pokarmowej pies otrzymywał dietę hydrolizowaną dobrej jakości.

Badanie kliniczne

Zmiany miały postać guzków, płytek, przetok, strupów i łusek. Obejmowały całą szyję i grzbiet zwierzęcia. Twarde płytki z przebarwieniami były obecne również na policzkach, pod pachami, w pachwinach oraz na dalszych odcinkach kończyn. W omacywaniu zmiany były bolesne, twarde, przy ucisku z przetok wydobywała się wydzielina ropna. Dodatkowo obserwowano uogólniony świąd, rumień przestrzeni międzypalcowych oraz rumieniowe zapalenie zewnętrznego przewodu słuchowego.

Badania dodatkowe

Objawy kliniczne sugerowały uogólnioną wapnicę skóry wywołaną jatrogennym zespołem Cushinga. W celu jej potwierdzenia wykonano badanie cytologiczne materiału pobranego za pomocą odcisku oraz biopsji cienkoigłowej z aspiracją, badanie histopatologiczne trzech wycinków trepanowych skóry o średnicy 8 mm, badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej z uwzględnieniem nadnerczy oraz test stymulacji ACTH z oceną stężenia kortyzolu przed i po stymulacji.

W diagnostyce różnicowej wzięto pod uwagę nużycę guzkową, dermatofitozę i histiocytozę skórną, ale były one mało prawdopodobne. W celu ich wykluczenia pobrano jednak głębokie zeskrobiny skórne oraz wykonano badanie w świetle lampy Wooda. Wyniki ty...