Decydujące znaczenie mają takie czynniki jak wzrost, żywienie i cechy dziedziczne.

Osteochondroza jest objawem klinicznym choroby ortopedycznej wieku młodzieńczego, często rozpoznawanej u młodych koni wielu ras. Ma ona szczególne znaczenie, ponieważ może powodować zwiększenie ilości mazi stawowej oraz kulawiznę u koni przygotowywanych do sprzedaży lub rozpoczynających trening.

Choroba ta dotyczy dużej liczby koni – w niektórych badaniach radiologicznych częstość występowania wynosi do 60% badanych osobników.¹ Mimo że leczenie chirurgiczne daje dobre efekty, wysoki stopień zaawansowania choroby lub brak podjętego leczenia uszkodzeń może prowadzić do długotrwałych zmian zwyrodnieniowych.

Osteochondroza jest ważną ekonomicznie chorobą, mimo to czynniki ryzyka jej wystąpienia nie są dotychczas do końca poznane. Wraz z nowymi wynikami badań dokonano ponownej próby wytłumaczenia etiologii tej choroby. Mamy nadzieję, że pozwoli to wyjaśnić rolę genetyki, opisać profil metaboliczny chorujących koni oraz opracować sposoby leczenia.

Osteochondroza związana jest również z innymi istotnymi zaburzeniami, takimi jak deformacje kątowe kończyn („krzywonogie źrebięta”), zapalenie chrząstek wzrostowych kości długich, podchrzęstne torbiele kostne, zniekształcenia kości krótkich (zapadnięte lub zmiażdżone kości stępu i nadgarstka), deformacje kręgów szyjnych (zespół chwiejności) oraz deformacje zgięciowe kończyn.² Z drugiej strony zmiany te dotyczą różnych stanów klinicznych, co oznacza, że niektóre z nich mogą mieć związek z występowaniem osteochondrozy, ale nie muszą.

O osteochondrozie

Osteochondrozę charakteryzuje nieprawidłowe kostnienie na podłożu chrzęstnym – proces, w którym płytka chrzęstna w kończynach rosnącego zwierzęcia przekształca się w kość. Występują również zmiany chrząstki w obrębie stawu. Może być ona pogrubiona, miękka, zapadnięta lub zupełnie oddzielona od kości. Ten ostatni przypadek określa się mianem osteochondrozy oddzielającej (osteochondrosis dissecans – OCD).³ Osteochondroza i OCD są pojęciami dotyczącymi tego samego procesu patologicznego, ale na różnych etapach jego zaawansowania, dlatego terminy te są często używane zamiennie.

Choroba jest najczęściej rozpoznawana podczas oceny przeglądowych zdjęć rentgenowskich roczniaków, niejednokrotnie jeszcze przed wystąpieniem objawów klinicznych. Cechuje się nieregularnościami powierzchni stawowej lub obecnością fragmentów chrzęstno-kostnych, oddzielonych częściowo lub całkowicie od kości macierzystej (ryc. 1 i 2).