Ten atakujący układ oddechowy wirus zwykle nie prowadzi do śmierci zwierzęcia, może jednak być przyczyną poważnych strat ekonomicznych i pogorszenia wydolności.

Grypa koni, której przyczyną jest zakażenie wirusem grypy typu A2 (equine influenza virus – EIV), to choroba górnych dróg oddechowych występująca endemicznie na całym świecie.^1,2 Czynnikiem etiologicznym jest wirus RNA z rodziny Orthomyxoviridae. Obecnie najczęściej rozpoznawany szczep to H3N8.^2,3 Istnieją trzy odrębne linie amerykańskie. Podczas ostatnich wybuchów choroby najbardziej istotna była linia Floryda. Ewoluowanie wirusa doprowadziło do wyodrębnienia się dwóch podlinii Floryda – klad 1 i klad 2.^1,2

Patogeneza i patofizjologia

Mimo że grypa koni rzadko jest chorobą śmiertelną, jest bardzo zaraźliwa. Gdy dojdzie do wybuchu zakażeń, może być przyczyną znacznego spadku wydolności i dużych strat ekonomicznych. EIV, podobnie jak u innych gatunków, rozprzestrzenia się głównie drogą oddechową. Kaszel i wypływ z nosa u chorych zwierząt mogą prowadzić do przenoszenia zakażenia za pośrednictwem cząsteczek aerozolu lub przez bezpośredni kontakt.³ Po krótkim okresie inkubacji, trwającym 1-3 dni, u zakażonych zwierząt pojawia się nagła gorączka, wypływ surowiczy z nosa, który po pewnym czasie zmienia się w wypływ śluzowo-ropny, oraz kaszel.^1,3

Doświadczalnie zakażone zwierzęta zaczęły siać wirusa w wypływie z nosa w ciągu 24-48 godzin po zakażeniu. Wydalanie wirusa utrzymywało się na ogół przez 6-7 dni. Wykazano, że szczepienie i częściowa odporność skracają czas wydalania wirusów i zmniejszają ich ilość. Wirus niszczy urzęsiony nabłonek oddechowy i zaburza czynność aparatu śluzowo-rzęskowego w tchawicy, co może predysponować zakażone zwierzęta do wtórnego bakteryjnego zapalenia płuc. W niepowikłanych przypadkach choroba trwa około 1-2 tygodni, chociaż kaszel może utrzymywać się jeszcze przez wiele tygodni.¹