Oto lista patogenów, które najczęściej zagrażają lekarzom weterynarii.

Na pytanie, jaka praca jest najbardziej niebezpieczna, większość osób prawdopodobnie wymieni takie zawody jak kaskader w Hollywood, marynarz na kutrach połowowych w Arktyce lub poskramiacz lwów. Większość nawet nie pomyśli o lekarzach weterynarii. My jednak w pełni zdajemy sobie sprawę z tego, że codziennie balansujemy na skraju przepaści.

Lekarze weterynarii i pozostały personel lecznic weterynaryjnych spotykają się z bezpośrednim zagrożeniem dla zdrowia 2,7 razy częściej niż lekarze medycyny człowieka. Według badania opublikowanego w 2005 roku, w którym przeanalizowano jedynie poważne wypadki, skutkujące nieobecnością w pracy dłuższą niż trzy dni, ta przewaga wyniosła aż 9,2 razy. Podrapania, ugryzienia i kopnięcia to ponad 66% wypadków zgłaszanych przez lekarzy weterynarii, którzy potrzebowali pomocy w związku z chorobami skóry (39%), chorobami układu oddechowego (30,5%) i chorobami zakaźnymi (19,1%).¹

W badaniu ankietowym przeprowadzonym w 2012 roku wśród lekarzy praktyków w Minnesocie 27% respondentów zgłosiło choć jeden przypadek zakażenia chorobą odzwierzęcą podczas swojej kariery zawodowej.² Udokumentowane choroby odzwierzęce występujące u personelu weterynaryjnego to między innymi salmonelloza, kryptosporydioza, sporotrychoza, zakażenia metycylinoopornymi szczepami Staphylococcus aureus i ornitoza. Większość osób (57,4%) jest narażona na ekspozycję na patogeny poprzez kontakt – podczas dotykania różnych zakażonych wydzielin i części ciała, natomiast u 21,7% do ekspozycji na patogeny dochodzi w wyniku połknięcia. Kolejny ciekawy fakt – u personelu weterynaryjnego najczęstszym źródłem chorób odzwierzęcych są koty.¹

Jakie choroby i patogeny odzwierzęce są zatem najgroźniejsze? W kolejności od najmniej do najbardziej niebezpiecznych są to:

Miejsce 5. – leptospiroza

Śmiertelność związana z leptospirozą powodowaną przez Leptospira interrogans wynosi 5,72%.³ U większości ssaków głównym objawem klinicznym jest niewydolność nerek i wątroby. Pomimo że choroba jest zwykle rozpoznawana u psów, może rozwinąć się również u kotów.⁴ U koni na ogół objawia się zmianami okulistycznymi, a u bydła nieprawidłowościami układu rozrodczego. Z leptospirozą najczęściej spotykamy się u psów wykazujących proste zakażenia dróg moczowych albo zaawansowaną niewydolność nerek lub wątroby. Patogen zazwyczaj przenosi się za pośrednictwem skażonego pokarmu lub częściej wody. Kiedy mocz zakażonych szopów, gryzoni, dzików lub innych dzikich zwierząt trafia do kałuż, psy mogą ulec zakażeniu podczas codziennych spacerów. Psy wiejskie nie są już uważane za najbardziej narażone na zakażenie⁵ – obecnie dotyczy to w większym stopniu psów o masie poniżej 7 kg, mieszkających w miastach. Na szczęście leptospiroza może być skutecznie leczona za pomocą antybiotyków i postępowania wspomagającego, w zależności od nasilenia objawów oraz tego, który narząd jest zaatakowany w największym stopniu.