Agresja wewnątrzgatunkowa jest naturalnym zjawiskiem u psów domowych, będącym elementem komunikacji tego gatunku (1). Jest ważna m.in. dla tworzenia więzi (3) i nauki hamowania gryzienia (4), o ile nie przyjmuje formy nadmiernej. Najczęściej oznacza zachowania grożące i zrytualizowane ataki z kontrolowaną siłą gryzienia (5). W naturze agresja umożliwia zachowanie życia i osiągnięcie sukcesu reprodukcyjnego, i z tego punktu widzenia jest raczej zaletą niż wadą (1).

W kontekście życia w bliskim towarzystwie ludzi częściej uznajemy ją jednak za problem aniżeli za przydatną umiejętność. Dlatego też, powtarzając za Jamesem O’Heare’em (4), można przyjąć, że agresja to groźba lub atak, których celem jest zyskanie dostępu do bodźca, uniknięcie go albo ucieczka przed nim, a więc prezentowanie zachowań grożących, takich jak warczenie, obnażanie zębów lub kłapanie nimi oraz gryzienie.

Opis przypadku

Opis przypadku dotyczy dwóch adoptowanych samców mieszkających w tym samym gospodarstwie domowym i będących w długotrwałym konflikcie.

Dżeki – urodzony w marcu 2000 r., mieszaniec w typie elkhunda szarego, o masie 12 kg, wykastrowany w wieku 14 lat. Problem z agresją w stosunku do innych psów zauważono, gdy miał 5 lat, jego największe nasilenie zaobserwowano jednak, gdy w domu pojawił się Buzzy (2011 r.). Do 5. roku życia Dżeki spotykał znacznie mniej psów niż po 5. roku życia, co mogło wpłynąć na wcześniejsze niezauważenie problemu przez opiekuna.

Buzzy – urodzony w styczniu 2010 r., mieszaniec rottweilera z owczarkiem niemieckim, o masie 43 kg, wykastrowany w wieku roku i 9 miesięcy. Nie wiadomo, kiedy pojawił się problem z nadmierną agresją. U obecnego opiekuna wystąpił tuż po adopcji, w wieku roku i 8 miesięcy, z relacji osób widujących psa u poprzedniego właściciela wynika jednak, że mógł on być obecny już wcześniej.