Następnie należy dobrać długość i średnicę igły. Zależą one od typu tkanki oraz dostępnej przestrzeni do manewrowania igłą. Standardowe długości igieł mieszczą się w przedziale 15-30 mm. W wielu przypadkach dobry wybór stanowi igła o kształcie półokręgu. Na większości opakowań kształt igły jest przedstawiony graficznie.
Podsumowanie
W tab. IV przedstawiono niektóre z powszechnie wykorzystywanych nici wraz z ich charakterystyką i wskazaniami do stosowania. Tabelę tę można wykorzystać jako przewodnik przydatny w codziennej praktyce.
Podstawowe zasady wiązania węzłów
Węzły standardowe
W większości przypadków w chirurgii weterynaryjnej podstawowym wzorem węzła jest podwójna pętla, nad którą następnie zawiązuje się pojedynczą pętlę. Jest to tzw. węzeł chirurgiczny. Aby wzmocnić węzeł chirurgiczny, zawiązuje się nad nim jeszcze kilka pojedynczych pętli. Końce nici powinno się nawijać na narzędzie w przeciwległych kierunkach. Węzeł płaski składa się z dwóch pojedynczych pętli. Węzeł połowicznie umocowany wygląda podobnie do płaskiego, jednak końce nici zostały przeciągnięte dwukrotnie w tym samym kierunku. Węzeł „babski” również przypomina płaski, z tym że końce nici krzyżują się, co powoduje gorszą stabilność. Nie powinno się używać tego węzła w chirurgii (ryc. 3).
Budowa węzła
W przypadku stosowania plecionek i zwykłego szwu przerywanego, podstawowa zasada wiązania węzłów polega na wykonaniu jednej podwójnej i trzech pojedynczych pętli. Użycie nici monofilamentowych wymaga zawiązania jednej dodatkowej pojedynczej pętli, a wykonanie szwu ciągłego – dwóch dodatkowych pętli. Oznacza to na przykład, że zszywanie linii białej nicią z polidioksanonu (PDS) prostym szwem ciągłym wymaga zawiązania po jednej podwójnej i po sześć pojedynczych pętli na każdym końcu szwu.
Stopień wytrzymałości węzłów jest odwrotnie proporcjonalny do średnicy nici. Oznacza to, że cieńsze nici tworzą węzły trwalsze, podczas gdy stosowanie grubszych materiałów prowadzi do powstawania większych i mniej stabilnych węzłów. Ponadto oba końce nici powinny zostać zawiązane w tej samej płaszczyźnie, co pozwoli na ich odpowiednie dopasowanie i przystawanie. W celu uniknięcia niepożądanej reakcji tkanek na ciało obce końce nici należy przyciąć na długość około 2 mm. Dłuższe końcówki (4 mm) pozostawia się jedynie w przypadku katgutu, ponieważ materiał ten wykazuje tendencję do pęcznienia i z czasem zwiększa swoją objętość – do zachowania stabilności węzła potrzebna jest wówczas większa ilość materiału.
Techniki szycia
Szwy chirurgiczne dzieli się na przerywane i ciągłe. Dalszy podział wyodrębnia szwy materacowe, wywijające, wgłabiające lub określane jako „specjalne”. W tab. V oraz na ryc. 4-11 przedstawiono zestawienie najczęściej wykorzystywanych technik szycia, wraz z ich charakterystyką i wskazaniami do stosowania.
Sposób trzymania narzędzi
W chirurgii weterynaryjnej większość szwów i węzłów wykonuje się za pomocą narzędzi. Właściwy sposób ich trzymania pozwala osiągnąć minimalny stopień urazu tkanek i doskonałą jakość węzłów. Dzięki zastosowaniu się do poniższych zasad można wykonać stabilne i wytrzymałe węzły, a nawet zaoszczędzić trochę czasu.
1. Pozycja igły w igłotrzymaczu – podczas szycia twardszych tkanek igłę należy trzymać niedaleko koniuszka, w przypadku innych tkanek chwyta się ją pośrodku.
2. Używanie igłotrzymacza – precyzyjne wykonanie szwu wymaga umieszczenia palców wskazującego i serdecznego w uszkach igłotrzymacza. Większą elastyczność i szybkość można osiągnąć, stosując zmodyfikowaną technikę uchwytu, w której narzędzie trzymane jest w otwartej dłoni chirurga (w podobny sposób jak igłotrzymacz Mathieu – przyp. tłum.).
3. Kierunek penetracji tkanek – najwygodniej jest wbijać igłę w kierunku „do siebie” oraz wykonywać szew od prawej do lewej strony (dotyczy osób praworęcznych).
4. Odległość od brzegów rany – odległość od miejsca wkłucia igły do brzegu rany powinna być równa grubości zszywanej tkanki.
5. Poruszanie igłą – obracanie igły zgodnie z jej kształtem pozwoli uniknąć ryzyka złamania igły i uszkodzenia tkanek.
6. Chwytanie igły wychodzącej z tkanek – tkanki przytrzymuje się pęsetą, a po przebiciu ich igłą za pomocą igłotrzymacza należy ponownie uchwycić wychodzącą igłę w połowie jej długości.
7. Odpowiedni pod względem długości fragment nitki przeciąga się przez ranę.
