W celu lepszego zrozumienia zagadnień dotyczących zabiegu hemodializy autorzy zachęcają do prześledzenia artykułu na temat leczenia zaawansowanej niewydolności nerek (5).
Opisy przypadków
Pacjent I. Pies rasy shar pei, suka, 3 lata, skierowany do Kliniki z rozwijającym się od 72 godzin skąpomoczem powstałym na skutek ostrej niewydolności nerek spowodowanej babeszjozą. W badaniu stwierdzono: bladość błon śluzowych, galaretowaty obrzęk części twarzowej i przedpiersia, ciepłota 37,3°C, ciśnienie krwi 160/100 mmHg, widoczne nadżerki w jamie ustnej i obfity ślinotok. Osłuchowo stwierdzono zaostrzenie szmeru oskrzelowego i przyspieszenie akcji serca. W badaniu palpacyjnym wykazano silną bolesność przodobrzusza, wrażliwą okolicę nerek oraz brak wyczuwalnego pęcherza moczowego. Skierowano pacjenta na badania krwi (tab. I), moczu oraz badanie USG. Psa zacewnikowano. Po 5 godzinach uzyskano 10 ml moczu. Podjęto decyzję o intensywnym leczeniu bezmoczu (uruchamianie diurezy bolusami furosemidu i wlewem dopaminy).
W związku z brakiem rezultatu zdecydowano o wykonaniu hemodializy. W dwóch pierwszych cyklach hemodializ zastosowano ultrafiltrację ok. 2000 ml/4 godziny w celu redukcji przewodnienia. Uzyskano wyniki: kreatynina 1,7 mg/dl, BUN 32 mg/dl. Produkcja moczu drugiego dnia dializ wyniosła 36 ml/kg/24 godziny. Ze względu na wzrost parametrów biochemicznych krwi (kreatynina 3,8 mg/dl, BUN 48 mg/dl) czwartego dnia wykonano kolejny zabieg hemodializy, po którym uzyskano wyniki fizjologiczne. Pacjent pozostał w szpitalu przez kolejne 6 dni. Przy wypisie wyżej wymienione parametry biochemiczne pozostały w normach referencyjnych. Produkcja moczu utrzymywała się w granicach 50-60 ml/kg/24 godziny.
Pacjent II. Pies rasy owczarek niemiecki, samiec, 8 lat, skierowany do Kliniki, leczony od 4 dni z powodu ostrej niewydolności nerek spowodowanej prawdopodobnie zatruciem. Z wywiadu: bezmocz od doby, poprzedzony nasilającym się skąpomoczem. W badaniu stwierdzono: ciepłotę 37,2°C, ciśnienie krwi 165/105 mmHg oraz silne przewodnienie przejawiające się obrzękiem galaretowatym tkanki podskórnej, powiększeniem obrysu powłok brzusznych, dusznością mieszaną i widocznym zasinieniem błon śluzowych jamy ustnej. Osłuchowo stwierdzono początki obrzęku płuc. Badanie palpacyjne jamy brzusznej wykazało obecność płynu w jamie otrzewnej, silną bolesność przodobrzusza, brak wyczuwalnego pęcherza moczowego. Po zacewnikowaniu nie uzyskano moczu. Skierowano pacjenta na badania dodatkowe (tab. II).
Wprowadzono leczenie ONN wraz z próbą wymuszenia diurezy (wlew dopaminy i furosemidu) oraz rozpoczęto hemodializę. Po dwóch pierwszych cyklach dializacyjnych doprowadzono do usunięcia płynu z klatki piersiowej i jamy otrzewnej. Wykonywano zabiegi hemodializy przez kolejne 4 doby, utrzymując stabilną gospodarkę wodno-elektrolitową, lecz mimo farmakologicznego wymuszania diurezy nie uzyskano produkcji moczu. Obserwowano znaczną poprawę stanu ogólnego do 12 godzin po zakończeniu zabiegu hemodializy. Ostatniego dnia u psa pojawiły się objawy neurologiczne charakterystyczne dla obrzęku mózgu, śmierć pacjenta nastąpiła 10 godzin od wystąpienia pierwszych objawów ze strony ośrodkowego układu nerwowego.
