Jak zapobiegać?
Zapobieganie rozprzestrzenianiu się grzybicy ma szczególne znaczenie w skupiskach, przy znacznym stłoczeniu, np. w hodowlach kotów rasowych, schroniskach, na wystawach itp. W sekcji „Ringworm Treatment Program” zakładki „Programs” strony internetowej http:// giveshelter.org przedstawiono liczne zalecenia zwalczania grzybic w takich środowiskach.
Kto jest najbardziej narażony na zakażenie dermatofitozą?
W przypadku dermatofitozy obserwuje się zarówno predyspozycje rasowe, jak i rodzinne. Do ras predysponowanych zalicza się dalmatyńczyki, pudle, Jack Russel terriery, manchester terriery, yorkshire terriery oraz koty perskie, himalajskie i syjamskie. Rodzinne predyspozycje obserwuje się u kotów perskich i europejskich krótkowłosych. Na zachorowanie szczególnie narażone są zwierzęta z obniżoną odpornością, zarażone pasożytami zewnętrznymi, które przenoszą zarodniki, prawdopodobnie również zwierzęta zakażone retrowirusami, choć korelacja pomiędzy zakażeniami FIV i FeLV u kotów a ich zachorowalnością na dermatofitozę wciąż jest przedmiotem badań. Na zachorowanie narażone są również zwierzęta zestresowane, skupione w dużej liczbie w zamkniętych przestrzeniach (wystawy halowe, przytułki).
Dermatofitoza psów i kotów jako zoonoza
Do lekarza weterynarii należy poinformowanie właściciela, że grzybica skórna jest zoonozą, co oznacza, że wszyscy domownicy są narażeni na zarażenie się od chorego zwierzęcia. Ta informacja z pewnością ułatwi nam przekonanie właściciela o konieczności wykonania przynajmniej dwukrotnej kontroli laboratoryjnej materiału pobranego od leczonego zwierzęcia – po zakończeniu leczenia, a następnie po 4 tygodniach. Uświadomiony klient z pewnością też nie będzie zniechęcony stosowaniem u zwierzęcia długotrwałej i czasochłonnej terapii.
Podsumowanie
Grzybica skórna, mimo swojej powszechności, wciąż stwarza wiele trudności zarówno w diagnozowaniu, jak i w leczeniu. Jest to spowodowane z jednej strony różnorodnością obrazu klinicznego choroby, a z drugiej strony koniecznością stosowania wielokierunkowej i długotrwałej terapii. Dermatologia zwierząt jest niezwykle fascynującym działem weterynarii, często przypominającym kryminalistykę. Nieprawdziwe jest lekceważące stwierdzenie jednego z kolegów po fachu obu autorek, o tym, że jeżeli pacjent zapisany do dermatologa przegapi wizytę, to najwyżej będzie się drapał o tydzień dłużej. Przez tydzień ten pacjent może zarazić całą rodzinę i wielu „kolegów” podczas spacerów.
