Praktykujący lekarze weterynarii mają zazwyczaj kłopoty z rozpoznawaniem przyczyn kulawizn kończyny piersiowej. Nierzadko powodem niejasnych kulawizn są choroby mięśni lub zaburzenia o podłożu nerwowo-mięśniowym, co powoduje dodatkowe problemy diagnostyczne ze względu na fakt, że trudno uwidocznić je na zwykłym przeglądowym zdjęciu RTG.

Przyczyn wielu kulawizn należy poszukiwać w okolicy stawu łokciowego. Dysplazja stawu łokciowego i wynikająca z niej choroba zwyrodnieniowa tego stawu mają niekorzystne rokowanie, a jej rozpoznanie może być nie tylko kosztowne, ale także frustrujące dla lekarza i właściciela zwierzęcia. Z tego względu chcielibyśmy przybliżyć lekarzom praktykom oraz zainteresowanym kynologom i fizjoterapeutom diagnozowanie kulawizn na podstawie wybranych przypadków, co pozwoli na łatwiejsze rozpoznawanie przyczyn kulawizn i ich właściwą klasyfikację w ramach własnej praktyki weterynaryjnej.

Badanie ortopedyczne

Na początek należy przypomnieć przebieg badania ortopedycznego u zdrowego psa. Dzieli się ono na cztery części:

1. wywiad

2. analiza chodu

3. badanie pacjenta w pozycji stojącej

4. badanie pacjenta w pozycji leżącej.

Dysplazja stawu łokciowego

Opis zwierzęcia. Labrador retriever, samiec, wiek 10 miesięcy, rodzice rodowodowi, wolni od dysplazji stawu łokciowego.

Wywiad. Od dwóch miesięcy kulawizna rozruchowa prawej kończyny piersiowej, ostatnio doszło do pogorszenia.

Analiza chodu. U psa widoczne było słabsze obarczanie lewej kończyny, w pozycji siedzącej uwagę zwraca lekka rotacja zewnętrzna kończyny (film 1.).

Badanie kliniczne. W czasie badania stwierdzono po lewej stronie bolesność w czasie prostowania stawu łokciowego, ból w trakcie rotacji stawu łokciowego oraz bolesność uciskową lewego wyrostka dziobiastego przyśrodkowego. W kończynie prawej brak było bolesności.

Diagnostyka obrazowa. Wykonano zdjęcia RTG lewego stawu łokciowego w projekcji przednio-tylnej (ryc. 1) oraz przyśrodkowo-bocznej (ryc. 2). W obrębie wyrostka dziobiastego przyśrodkowego widoczne były nierówności kostne, dodatkowo na zdjęciu w projekcji przyśrodkowo-bocznej nie był widoczny cały obrys wyrostka dziobiastego. Na wyrostku łokciowym dodatkowym widoczne były nieliczne osteofity.

Interpretacja i rozpoznanie. Na podstawie obrazu klinicznego i radiologicznego rozpoznano chorobę przyśrodkowego wyrostka dziobiastego, należącą do zespołu dysplazji stawu łokciowego. W tym przypadku wskazana byłaby diagnostyka z użyciem TK (tomog...