Moją pacjentką jest suka w wieku około dwóch lat, o masie 9 kg. Została znaleziona we wrześniu ubiegłego roku – błąkała się z łańcuchem na szyi. Obecnie jest pod opieką Płockiego Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami ARKA. Na początku, kiedy człowiek spokojnie wyciągał rękę, pies najpierw ją obwąchiwał, potem atakował, a w końcu zaczynał kręcić się w kółko i gryźć nasadę ogona oraz ogon. Po kilku tygodniach zwierzę nie atakowało już ludzi, pozwalało się dotykać i głaskać, ale na wiele bodźców, między innymi próby dotknięcia ogona albo tylnych części ciała, reagowało autoagresją. Pies mieszka w kojcu, opiekunka przychodzi kilka razy dziennie, a raz dziennie wolontariusze zabierają go na długi spacer. Od czasu wprowadzenia regularnych spacerów ataki są rzadsze, krótsze oraz udaje się je przerwać poprzez przekierowanie uwagi na coś innego.

Pies jest klinicznie zdrowy, wykonano badania krwi, badanie dermatologiczne, rezonans magnetyczny, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Zwierzę zostało też zaszczepione przeciwko wściekliźnie i innym chorobom zakaźnym. Pod koniec stycznia suce zaczęto podawać opipramol w dawce 1/4 tabletki 50 mg raz dziennie, po 10 dniach 1/4 tabletki dwa razy dziennie. Do początku marca nie zaobserwowano efektów. Suka została poddana kastracji, po zabiegu opiekunka zabrała ją do domu. Objawy agresji uległy wówczas nasileniu. Do opipramolu dołączono diazepam 5 mg 3/4 tabl./1/2 tabl. dwa razy dziennie. Pies uspokoił się tylko nieznacznie.

Zaobserwowałam, że zwierzę często ma biegunki. Planowane jest badanie kału w kierunku pasożytów. Na spacerach suka jest żywiołowa, chodzi na długiej smyczy i chętnie wraca na komendę. Jest radosna i zainteresowana otoczeniem. Zdaję sobie sprawę, że podstawą leczenia powinna być terapia behawioralna. W jaki sposób można pomóc temu skrzywdzonemu przez człowieka stworzeniu?