Przeciążeniowe uszkodzenia mięśni podlędźwiowych, w szczególności mięśnia biodrowo-lędźwiowego, są często skutkiem zmiany wzorca chodu u psów cierpiących na choroby aparatu ruchowego. Mechanizmy kompensacyjne odciążające bolesne stawy kończyny miednicznej prowadzą do przeciążenia, przewlekłych przykurczów, a w końcu włóknienia mięśni podlędźwiowych. Zmiany w tych mięśniach charakteryzują się silnym bólem, co może prowadzić do niepowodzeń w leczeniu pierwotnych chorób ortopedycznych i neurologicznych. Jeśli nie wdroży się rehabilitacji, mogą prowadzić do neuropatii nerwu udowego.

U wielu psów z chorobami ortopedycznymi i neurologicznymi, z objawami kulawizny, stwierdza się bolesność i przykurcze mięśni podlędźwiowych, które nierzadko bardziej doskwierają psu niż choroba pierwotna. Konsekwencją bólu w układzie ruchu jest przesunięcie ciężaru ciała na inne obszary, tak aby ograniczyć zakres ruchu i obciążanie zmienionych chorobowo struktur, co powoduje zmianę biomechaniki ruchu. Pies zaczyna używać innych rejonów ciała, żeby oszczędzać te bolesne, czego efektem są przeciążenia i postępujące mikrouszkodzenia struktur stawowych, mięśni oraz zmniejszenie ruchomości powięzi. W wielu przypadkach taki mechanizm kompensacji prowadzi do przeciążenia grupy mięśni podlędźwiowych.

Odcinek lędźwiowy kręgosłupa pełni ważną funkcję w przenoszeniu sił z kończyn miednicznych i piersiowych na tułów podczas ruchu postępowego, a jego obszerne ruchy zgięcia i wyprostu są niezbędne w galopie. Ten fragment kręgosłupa nie jest stabilizowany przez inne struktury kostne, takie jak żebra czy miednica – tę rolę pełnią mięśnie. Mięśnie podlędźwiowe (hypaxial) są zlokalizowane po dobrzusznej stronie kręgów lędźwiowych. Doczaszkowo sięgają ostatnich kręgów piersiowych i żeber, a doogonowo kości biodrowej lub udowej (tab. I).

Mięśnie podlędźwiowe są ważną grupą, której rolą jest zginanie stawu biodrowego oraz zginanie i stabilizacja lędźwiowego odcinka kręgosłupa. Głęboka lokalizacja, funkcja i możliwości kompensacji sprawiają, że do pewnego stopnia ich przewlekłe uszkodzenia mogą być maskowane. Powszechnie znane są urazy mięśnia biodrowo-lędźwiowego, warto jednak pamiętać, że mięśnie te leżą w bezpośredniej bliskości względem siebie, więc zaburzenie jednego z nich będzie wpływało również na pozostałe.

Bardziej znane i szerzej opisane w literaturze są ostre uszkodzenia mięśnia biodrowo-lędźwiowego u psów trenujących takie sporty jak agility lub flyball. Są łatwiej i częściej rozpoznawane nie tylko z powodu ostrych objawów, ale też z uwagi na spe...