Psy ras brachycefalicznych nie tylko cierpią na zespół obturacyjnych dróg oddechowych (ang. brachycephalic obstructive airway syndrome – BOAS), ale często są również pacjentami dermatologów weterynaryjnych z powodu chorób skóry. Najczęściej są to buldogi angielskie i mopsy (1). Niektóre choroby skóry, takie jak zapalenie fałdów skórnych, są bezpośrednio związane ze skróceniem trzewioczaszki, podczas gdy inne, na przykład atopowe zapalenie skóry, mają podłoże genetyczne.

Zmiany anatomiczne związane ze skróceniem pyska, prowadzące do powstawania fałdów skórnych, w połączeniu z pierwotnymi niedoborami odporności opisywanymi u niektórych ras mogą sprzyjać rozwojowi takich chorób jak ropne zapalenia skóry, zapalenia skóry na tle Malassezia oraz zapalenia ucha zewnętrznego i środkowego (2-4). Ponadto trwające przez całe życie problemy dermatologiczne psów brachycefalicznych są ważnym czynnikiem wpływającym na dobrostan tych psów. Przewlekłe stany zapalne w obrębie skóry mogą pobudzać komórki tuczne i histiocytarne do rozplemu, co w niektórych przypadkach może prowadzić do rozwoju zmian nowotworowych z powyższych komórek (5).

Niniejszy artykuł stanowi przegląd aktualnej wiedzy na temat guzów mastocytarnych i histiocytarnych występujących u psów ras brachycefalicznych, z uwzględnieniem ich cech klinicznych, cytologicznych i histopatologicznych. Podkreślono znaczenie dokładnej diagnostyki morfologicznej jako kluczowego elementu łączącego pracę kliniczną z patologią oraz warunkującego właściwe postępowanie terapeutyczne i rokowanie.

Mastocytoma

Guzy z komórek tucznych (ang. mast cell tumor – MCT) są najczęstszymi nowotworami skóry u psów i stanowią około 16-21% wszystkich nowotworów skóry. Wśród ras brachycefalicznych za predysponowane do rozwoju tego typu guzów uznaje się boksery, boston terriery, staffordshire bull terriery i mopsy (6, 7). Mastocytomy mogą wykazywać łagodne lub złośliwe zachowanie kliniczne. Niektóre z nich mają powolne tempo wzrostu i można je definitywnie wyleczyć poprzez resekcję chirurgiczną, podczas gdy inne mają tendencję do szybkiego wzrostu, wykazując wczesne przerzuty do okolicznych węzłów chłonnych albo odległych narządów. Te ostatnie mogą prowadzić do śmierci, mimo operacji, chemioterapii lub radioterapii.