Badanie przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu w Durham wykazało, że proces udomowienia i selektywnej hodowli ograniczył zdolność psów domowych do używania mimiki twarzy do przekazywania stanów emocji tak skutecznie jak ich wilczy przodkowie.
W badaniu, opublikowanym w czasopiśmie „Scientific Reports”, wykorzystano rozszerzony system kodowania akcji twarzy psa do analizy nagrań wideo wilków żyjących w niewoli i psów domowych podczas spontanicznych interakcji społecznych i reakcji na bodźce zewnętrzne.
Naukowcy zidentyfikowali dziewięć różnych stanów afektywnych – w tym gniew, niepokój, ciekawość, strach, życzliwość, szczęście, zainteresowanie, radość i zaskoczenie – które można było przewidzieć na podstawie ruchów twarzy wilków z 71% dokładnością.
Jednak dokładność spadła do zaledwie 65% w przypadku psów domowych różnych ras. Szczególnie trudne było rozróżnienie między stanami pozytywnymi, takimi jak życzliwość, a stanami negatywnymi, takimi jak strach.
Naukowcy sugerują, że różne morfologie twarzy wynikające z selektywnej hodowli, takie jak krótsze kufy, obwisłe uszy, obwisłe wargi i nadmierne zmarszczki, ograniczyły zdolność psów do wytwarzania tego samego zakresu mimiki co ich wilczy przodkowie.
Badania wskazują, że cechy takie jak te występujące u ras brachycefalicznych – krótkie, szerokie czaszki, obwisłe i półoklapnięte uszy oraz obwisłe wargi – były powiązane z prawie 80% przypadków, w których mimika twarzy psa nie pasowała do zidentyfikowanego stanu afektywnego.
Według autorów to pomieszanie między stanami pozytywnymi i negatywnymi może być szkodliwe dla interakcji między psem a człowiekiem, a nawet stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa, jeśli człowiek błędnie zinterpretuje strachliwe lub agresywne zachowanie psów jako przyjazne.
Więcej o badaniu w linku:
Domestication constrains the ability of dogs to convey emotions via facial expressions in comparison to their wolf ancestors | Scientific Reports (nature.com)
