Leiszmanioza u psów często prowadzi do stanów zapalnych i uszkodzenia nerek, które są główną przyczyną śmierci w przebiegu tej choroby. Dotychczas stosowano różne biomarkery do oceny nasilenia choroby oraz monitorowania odpowiedzi na leczenie, jednak wciąż istnieje potrzeba identyfikacji nowych markerów.
W prospektywnym badaniu kohortowym przeanalizowano 30 psów z leiszmaniozą, klasyfikując je zgodnie z wytycznymi LeishVet na różne etapy zaawansowania choroby: etap I (n = 2), etap IIa (n = 7), etap IIb (n = 6), etap III (n = 8) i etap IV (n = 7). Psy były oceniane przed leczeniem i po leczeniu z zastosowaniem antymonianu megluminy lub miltefozyny w połączeniu z allopurynolem. Ocenie poddano obciążenie pasożytami w szpiku kostnym, krwi i moczu przy użyciu PCR w czasie rzeczywistym, a także różnorodne markery zapalne i nerkowe.
Badanie wykazało, że psy po leczeniu miały znaczny spadek obciążenia pasożytami oraz zmiany w wybranych biomarkerach. Wyniki PCR Leishmania we krwi przed leczeniem były istotnym prognostykiem pozytywnych wyników PCR w szpiku kostnym po leczeniu. Spośród analizowanych biomarkerów stosunek amylazy do kreatyniny w moczu oraz poziom antytrombiny wykazały znaczące zmiany po terapii. Stosunek amylazy do kreatyniny w moczu, całkowita zdolność wiązania żelaza i antytrombina były najsilniej powiązane z ciężkością choroby w momencie diagnozy.
Podsumowując, stosunek amylazy do kreatyniny w moczu może okazać się przydatnym markerem do monitorowania odpowiedzi na leczenie oraz oceny stopnia nasilenia leiszmaniozy u psów, co może wspomóc lepsze zarządzanie terapią oraz prognozowanie przebiegu choroby.
https://www.mdpi.com/2306-7381/11/11/517
