09 kwietnia 2025

Skuteczność i bezpieczeństwo podskórnego podawania furosemidu u psów i kotów z oporną na leczenie zastoinową niewydolnością serca

Ekspansja płynu zewnątrzkomórkowego i zatrzymywanie sodu w nerkach są kluczowymi mechanizmami patofizjologicznymi zastoinowej niewydolności serca (CHF). Skutkują one gromadzeniem płynów, co prowadzi do objawów takich jak duszność i obrzęk. Diuretyki, zwłaszcza pętlowe, są standardowym leczeniem, pomagając w kontrolowaniu przekrwienia. U psów i kotów leczenie CHF wymaga dostosowywania dawek leków moczopędnych, ale z czasem może wystąpić oporność na leczenie. Oporność na diuretyki może wynikać z różnych czynników, w tym zmian w nerkach i układzie nerwowym. Podskórne podawanie furosemidu jest rozważane jako alternatywa, ponieważ może przezwyciężyć problemy z absorpcją doustnych leków. Celem badania było ocenienie skuteczności i bezpieczeństwa podawania furosemidu podskórnie u psów i kotów z oporną na leczenie CHF oraz opisanie możliwości stosowania tej terapii w warunkach domowych.

Badanie wykazało, że podskórne (SC) podawanie furosemidu jest skuteczne, bezpieczne i dobrze tolerowane przez psy i koty z oporną na leczenie zastoinową niewydolnością serca, z minimalnymi skutkami ubocznymi. SC furosemid, stosowany w przypadkach, w których doustne leki moczopędne nie są skuteczne, ma wyższą biodostępność i lepszą zgodność, szczególnie u kotów, u których podawanie doustne bywa trudne. Podawanie furosemidu w formie zastrzyków SC było dobrze tolerowane przez zwierzęta, choć problemem może być regularne podawanie leku przez właścicieli. Pacjenci, którzy otrzymywali SC furosemid, żyli dłużej niż trzy miesiące, a część z nich przeżyła ponad rok. Dawki wynosiły 5,5 mg/kg/dzień dla psów i 4 mg/kg/dzień dla kotów, podzielone na dwie dawki dzienne.

Mimo sukcesów klinicznych terapia SC furosemidem wymagała specjalistycznego szkolenia właścicieli zwierząt, co może stanowić wyzwanie. Reakcje skórne, takie jak rumień i łysienie, były najczęstszymi skutkami ubocznymi, jednak były one zazwyczaj łagodne i ustępowały po zmianie miejsca wstrzyknięcia. Wnioski z badania wskazują na potrzebę dalszych badań dotyczących optymalnych dawek, czasu stosowania i monitorowania funkcji sercowo-naczyniowej i nerkowej.

https://www.mdpi.com/2076-2615/15/3/358

Liposomalna bupiwakaina w znieczuleniu zewnątrzoponowym ogonowym u koni. Brak analgezji i istotne...

Wpływ struktury tkanki podścieliskowej na obecność komórek tucznych w SCC u psów i kotów

Epidemiologia bakteryjnych zakażeń dróg moczowych u psów i kotów z lat 1991-2021