12 maja 2025

Częstość występowania dysmagnezemii u hospitalizowanych psów i kotów

Celem badania była retrospektywna analiza zaburzeń stężenia magnezu u hospitalizowanych psów i kotów, ze szczególnym uwzględnieniem frakcji zjonizowanego magnezu. Badanie miało ocenić częstość występowania hipomagnezemii i hipermagnezemii oraz ich wpływ na czas hospitalizacji, wynik leczenia i przyczyny hospitalizacji. Wyniki wykazały, że 35,5% psów miało hipomagnezemię, 1,1% hipermagnezemię, a 62,2% normomagnezemię. Hipomagnezemia była związana z zaburzeniami poziomów innych elektrolitów (Na+, Ca2+, K+), co wpływa na funkcjonowanie pompy Na+/K+ ATP, a także może prowadzić do zaburzeń w gospodarce elektrolitowej i zwiększenia poziomu aldosteronu.

Hipomagnezemia była częstsza u psów z problemami neurologicznymi (51%), nowotworowymi (50%) i endokrynologicznymi (42%). W szczególności w przypadku problemów neurologicznych hipomagnezemia może prowadzić do zaburzeń neurotransmisji, objawiających się drgawkami i osłabieniem mięśni. U psów z chorobami nowotworowymi hipomagnezemia sprzyja rozwojowi nowotworów poprzez zwiększenie stanu zapalnego i stresu oksydacyjnego. Ponadto hipomagnezemia była związana z leczeniem chemioterapeutycznym, w przypadku którego może pogłębiać toksyczność leków, prowadząc do uszkodzenia nerek.

W badaniu stwierdzono, że hipermagnezemia była rzadsza u kotów, ale miała silny związek z wyższą śmiertelnością, szczególnie u pacjentów z chorobami układu moczowego, endokrynologicznymi i sepsą. Hipermagnezemia wpływa negatywnie na układ sercowo-naczyniowy i oddechowy, zwiększając ryzyko zgonu. Z kolei hipomagnezemia częściej występuje w chorobach endokrynologicznych, takich jak cukrzyca i kwasica ketonowa, w których zwiększa się wydalanie magnezu z moczem.

Badanie wykazało, że zjonizowany magnez, będący formą biologicznie aktywną, jest lepszym wskaźnikiem diagnostycznym w porównaniu z całkowitym magnezem. Wyniki sugerują, że hipomagnezemia u psów nie wpływa na przeżywalność, podczas gdy hipermagnezemia u kotów ma istotny wpływ na śmiertelność. Odpowiednie zakresy referencyjne magnezu mają kluczowe znaczenie dla poprawności diagnozy, a użycie standardów kalibracyjnych analizatorów gazów we krwi zostało uznane za najlepszą metodę.

Konieczne są dalsze badania prospektywne, aby lepiej zrozumieć wpływ terapii zmieniających stężenia elektrolitów i poprawić diagnostykę zaburzeń stężenia magnezu u zwierząt hospitalizowanych.

https://www.mdpi.com/2076-2615/15/8/1169

Niespokojne koty są bardziej narażone na nawracające zapalenie pęcherza moczowego

BVA przedstawia nowe zasoby dietetyczne dla zwierząt domowych

Brucella canis: wytyczne dotyczące zagrożeń i środków kontroli w gabinetach weterynaryjnych