Walka z opornością. Jak zakażenia dróg moczowych u psów i kotów stawiają wyzwania dla weterynarii?

W badaniu przeprowadzonym w jednym ze szpitali weterynaryjnych w celu analizy oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe (AMR) w zakażeniach dróg moczowych (UTI) u psów i kotów oceniono zarówno występowanie patogenów, jak i wzorce oporności na antybiotyki, a także wpływ stosowania wytycznych ISCAID. Główne patogeny wyizolowane w badaniu to Escherichia coli, która stanowiła około 50% wszystkich przypadków, oraz inne bakterie, takie jak Staphylococcus intermedius, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Enterococcus faecalis i Streptococcus canis. Zauważono różnice w rozprzestrzenianiu się bakterii wśród psów i kotów, co może wynikać z odmienności w mikrobiocie poszczególnych gatunków.

W odniesieniu do oporności na antybiotyki badanie wykazało, że E. coli wykazywała stosunkowo niską oporność na amoksycylinę oraz kwas klawulanowy, uznawany za lek pierwszego rzutu w leczeniu UTI. Natomiast inne leki, takie jak fluorochinolony (w tym marbofloksacyna) oraz cefalosporyny trzeciej generacji, miały wyższe wskaźniki oporności, szczególnie wśród kotów. Dodatkowo bakterie takie jak Enterococcus faecium wykazywały wysoką oporność wielolekową, co może znacząco utrudniać leczenie infekcji u zwierząt towarzyszących. Stwierdzono także, że stosowanie fluorochinolonów i cefalosporyn trzeciej generacji jest dość powszechne w przypadkach powikłanych UTI, zwłaszcza w specjalistycznych placówkach weterynaryjnych.

Zastosowanie wytycznych ISCAID, które obejmują odpowiedni dobór antybiotyków, miało pozytywny wpływ na zmniejszenie wskaźników oporności. Zauważono tendencję do obniżenia częstości występowania oporności w badanym okresie, co sugeruje, że przestrzeganie zaleceń dotyczących leczenia UTI i zarządzania antybiotykami może znacząco poprawić skuteczność leczenia i ograniczyć rozwój AMR. W szczególności wytyczne ISCAID mogą pomóc w kontrolowaniu stosowania antybiotyków w przypadkach powikłanych UTI, zmniejszając niepotrzebne stosowanie leków takich jak fluorochinolony i cefalosporyny trzeciej generacji. Badanie wskazuje również na rosnącą rolę diagnostyki w leczeniu UTI, ponieważ tylko 13,7% przypadków wymagało leczenia empirycznego przed otrzymaniem wyników badań mikrobiologicznych. Większość przypadków była leczona na podstawie wyników badań diagnostycznych, co pozwala na bardziej precyzyjne i celowane leczenie, zmniejszając ryzyko niewłaściwego stosowania antybiotyków i rozwój oporności.

Dalsze badania w regionie południowej Europy są kluczowe, zwłaszcza w kontekście istniejących luk w dostępnych danych na temat AMR i stosowania antybiotyków w weterynarii. Choć badanie miało pewne ograniczenia, takie jak krótki okres obserwacji i wykluczenie niektórych przypadków, dostarczyło istotnych informacji, które mogą być pomocne w lepszym zarządzaniu leczeniem UTI u zwierząt towarzyszących i w walce z rosnącym problemem oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.

Podsumowując, lekarze weterynarii powinni zwrócić szczególną uwagę na rosnącą oporność na antybiotyki wśród patogenów odpowiedzialnych za UTI, szczególnie w kontekście stosowania wytycznych ISCAID, które mają na celu poprawę jakości leczenia i ograniczenie niepotrzebnego użycia antybiotyków. Dalsze monitorowanie oporności, a także stosowanie odpowiednich praktyk diagnostycznych i terapeutycznych jest kluczowe w zapobieganiu rozwojowi AMR w weterynarii.

https://www.mdpi.com/2076-2615/15/11/1547