10 lipca 2025

Rola Clostridium difficile w IBD u zwierząt

Clostridium difficile, dotychczas znany głównie jako patogen ludzki, zyskuje znaczenie jako czynnik chorobotwórczy w zapalnych chorobach jelit (IBD) u zwierząt. Jego patogenność, oparta na toksynach TcdA i TcdB, oraz ryzyko transmisji międzygatunkowej stwarzają zagrożenie zarówno dla zdrowia zwierząt, jak i ludzi. Nadużywanie antybiotyków w hodowli sprzyja dysbiozie i kolonizacji, a podobne objawy obserwuje się u zwierząt towarzyszących. Dzika fauna może stanowić niedoceniany rezerwuar patogenu. U zwierząt gospodarskich i psów C. difficile wywołuje objawy od biegunek po ciężkie zapalenia jelit, chociaż pełnoobjawowe IBD jest rzadkie. Bezobjawowe nosicielstwo, szczególnie u psów, utrudnia diagnostykę i leczenie. Modele mysie potwierdzają, że wcześniejsza dysbioza i zapalenie zwiększają podatność na zakażenie, zwłaszcza po antybiotykoterapii. Patogenność C. difficile w IBD u zwierząt opiera się na toksynach TcdA i TcdB, które uszkadzają nabłonek jelitowy, nasilając stan zapalny i sprzyjając kolonizacji bakterii, zwłaszcza u zwierząt z obniżoną odpornością. Wzajemna zależność IBD i zakażenia C. difficile pogłębia przebieg choroby. Szczepy hiperwirulentne produkują dodatkowo toksynę CDT, która zwiększa uszkodzenia i wiąże się z gorszym rokowaniem. Transmisji zoonotycznej sprzyja genetyczne pokrewieństwo szczepów ludzkich i zwierzęcych oraz warunki środowiskowe.

Leczenie IBD związanej z C. difficile u zwierząt opiera się na antybiotykoterapii i leczeniu objawowym, jednakże ograniczenie stanowi rosnąca oporność bakterii i przewlekła dysbioza. Nawroty infekcji (20-30%) często wynikają z przetrwałych zarodników lub reinfekcji, zwłaszcza w wilgotnych regionach. Alternatywne terapie (probiotyki, immunomodulacja) są obiecujące, lecz słabo przebadane i pozbawione standaryzacji weterynaryjnej. W przyszłości kluczowe mogą być szczepionki przeciw toksynom oraz terapie mikrobiomowe.

Diagnostyka C. difficile u zwierząt jest utrudniona – obecne metody nie rozróżniają kolonizacji od aktywnej infekcji, a oporność na antybiotyki i częste nawroty ograniczają skuteczność terapii. Innowacyjne podejścia pozostają niedostatecznie przebadane. Czynniki środowiskowe (wilgotność, nadużycie antybiotyków) oraz dzika fauna sprzyjają przetrwaniu i rozprzestrzenianiu patogenu.

https://www.mdpi.com/2076-2607/13/6/1233

Liposomalna bupiwakaina w znieczuleniu zewnątrzoponowym ogonowym u koni. Brak analgezji i istotne...

Wpływ struktury tkanki podścieliskowej na obecność komórek tucznych w SCC u psów i kotów

Epidemiologia bakteryjnych zakażeń dróg moczowych u psów i kotów z lat 1991-2021