Epidemiologia, czynniki ryzyka oraz przeżywalność kotów z cukrzycą w Wielkiej Brytanii

Cukrzyca stanowi jedną z najczęściej rozpoznawanych chorób endokrynologicznych u kotów na całym świecie. W populacji kotów w Wielkiej Brytanii częstość występowania tej choroby oscyluje w granicach 0,43-0,58%, natomiast w różnych regionach świata raportowane wartości wynoszą od 0,21% do 0,74%. Pomimo rosnącego zainteresowania tematem ryzyko nowych zachorowań na cukrzycę wśród kotów objętych podstawową opieką weterynaryjną nadal jest słabo poznane. Czynniki ryzyka, takie jak wiek, płeć, masa ciała, rasa czy status kastracji, były badane w różnym stopniu i często z niejednoznacznymi rezultatami, szczególnie w odniesieniu do predyspozycji rasowych.

W opisanym badaniu potwierdzono, że wiek jest istotnym, niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju cukrzycy u kotów, zgodnie z obserwacjami u ludzi. Analiza danych dotyczących masy ciała wykazała, że informacje te były dostępne jedynie dla niewielkiej części badanych zwierząt, a ponad połowa z nich była w chwili diagnozy niedożywiona. Ten fakt prawdopodobnie odzwierciedla utratę masy ciała spowodowaną niekontrolowaną hiperglikemią i cukrzycą, co podkreśla złożoność kliniczną tej choroby. Co ważne, koty rasowe miały statystycznie niższe ryzyko rozwoju cukrzycy w porównaniu z kotami krzyżowanymi, jednak wyjątkiem były rasy birmańska oraz burmilla, u której stwierdzono aż 8,3-krotnie wyższe ryzyko zachorowania. Rasa burmilla powstała stosunkowo niedawno, poprzez krzyżowanie persów i kotów birmańskich, co może tłumaczyć podobieństwa genetyczne i zwiększone ryzyko cukrzycy. W przypadku innych ras, takich jak norweskie koty leśne czy tonkijskie, wyniki były mniej jednoznaczne ze względu na ograniczoną liczebność zwierząt w badanej populacji.

Analiza śmiertelności po rozpoznaniu cukrzycy wykazała, że około 10% kotów zostało poddanych eutanazji w ciągu pierwszych trzech dni od diagnozy, co wskazuje na szybkie podejmowanie decyzji o zakończeniu życia zwierzęcia, prawdopodobnie ze względu na ciężkość choroby lub trudności w leczeniu. Ponadto ponad połowa kotów z rozpoznaną cukrzycą zmarła lub została poddana eutanazji w ciągu średnio 68 dni od diagnozy. Większość kotów, które zmarły, nie otrzymała leczenia przeciwhiperglikemicznego, co może świadczyć o licznych barierach w skutecznym zarządzaniu chorobą, zarówno na poziomie klinicznym, jak i psychospołecznym, w tym postawie właścicieli. Te wyniki podkreślają konieczność pogłębionych badań nad czynnikami wpływającymi na decyzje dotyczące eutanazji, a także na jakość życia kotów chorych na cukrzycę i ich opiekunów.

Do niedawna standardem leczenia cukrzycy u kotów było podawanie egzogennej insuliny, zwykle w formie iniekcji podskórnych, co jest procedurą wymagającą dużego zaangażowania ze strony właścicieli. Jednak niedawne zatwierdzenie doustnych inhibitorów kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT-2) w Wielkiej Brytanii otwiera nowe możliwości terapii, które mogą znacząco uprościć zarządzanie chorobą i poprawić komfort życia zarówno kotów, jak i ich właścicieli. Pomimo tego obecnie dostępne dane dotyczące skuteczności i wpływu tych leków na długoterminową przeżywalność oraz jakość życia kotów są jeszcze ograniczone i wymagają dalszych badań.

Podsumowując, badanie dostarcza kompleksowych i aktualnych informacji na temat epidemiologii cukrzycy u kotów w Wielkiej Brytanii, wskazuje na kluczowe czynniki ryzyka oraz opisuje wyzwania związane z leczeniem i przeżywalnością tych zwierząt. Wyniki te podkreślają potrzebę dalszych badań nad optymalizacją metod leczenia, lepszym wsparciem właścicieli oraz poprawą jakości życia i długowieczności kotów dotkniętych cukrzycą.

https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/jvim.70161