12 sierpnia 2025

Wpływ leczenia antymoniatem megluminy i allopurynolem na profil mikrobiomu kału u psów z leiszmaniozą

Leiszmanioza psów, wywoływana przez Leishmania infantum, jest najczęściej leczona kombinacją antymonianu megluminy i allopurynolu. Leki te mogą powodować działania niepożądane, m.in. reakcje w miejscu wstrzyknięcia, zaburzenia układu moczowego oraz ryzyko rozwoju oporności na leki. Zmiany w mikrobiomie jelitowym mogą być związane zarówno z chorobą, jak i leczeniem, jednak wpływ terapii przeciwleiszmanialnej na mikrobiom kałowy u psów nie jest dobrze poznany. Celem niniejszego badania było zbadanie, czy standardowe leczenie leiszmaniozy wpływa na skład mikrobiomu jelitowego u psów.

Badanie wykazało, że standardowe leczenie leiszmaniozy u psów, oparte na podawaniu antymonianu megluminy oraz allopurynolu, nie powoduje istotnych zmian w składzie mikrobiomu jelitowego. Zaobserwowane niewielkie wzrosty niektórych bakterii z rodzaju Bifidobacterium, Collinsella, Allisonella, Prevotella i Slackia, które są typowe dla zdrowych mikrobiomów, sugerują, że terapia może mieć neutralny lub nawet korzystny wpływ na mikrobiotę jelitową. Utrzymanie stabilnego mikrobiomu jest istotne, ponieważ wpływa na zdrowie jelit i ogólną homeostazę organizmu, szczególnie podczas choroby i procesu rekonwalescencji.

Wpływ leków nieantybiotycznych na mikrobiom jest coraz bardziej zauważalny, choć mechanizmy tych oddziaływań pozostają w dużej mierze nieznane. Dotychczas badania dotyczące wpływu leczenia przeciwleiszmanialnego na mikrobiom są ograniczone. Przykładowo miltefosyna – inny lek stosowany w terapii leiszmaniozy – nie wykazała znaczącego wpływu na mikrobiom jelitowy u chomików syryjskich. Wyniki obecnego badania wskazują, że również kombinacja antymonianu megluminy i allopurynolu u psów nie zmienia istotnie mikrobiomu, co jest ważne z punktu widzenia bezpieczeństwa i skuteczności terapii.

Ponadto badanie podkreśla znaczenie utrzymania równowagi mikrobiomu jelitowego podczas leczenia, ponieważ jego zaburzenia mogą prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia ogólnego. Stabilność mikrobiomu w trakcie terapii może przyczynić się do lepszego powrotu do zdrowia i zapobiegać potencjalnym komplikacjom.

Jednak należy zauważyć, że badanie objęło niewielką liczbę psów, co ogranicza możliwości uogólnienia wyników. Duża indywidualna zmienność w składzie mikrobiomu obserwowana u badanych zwierząt sugeruje, że indywidualne czynniki, takie jak dieta, stosowanie probiotyków czy aktywność fizyczna, mogą mieć istotny wpływ na mikrobiom i proces zdrowienia. W związku z tym autorzy zalecają przeprowadzenie dalszych badań na większej liczbie pacjentów oraz uwzględnienie tych indywidualnych czynników w celu lepszego zrozumienia wpływu leczenia na mikrobiom i zdrowie psów z leiszmaniozą.

Podsumowując: standardowe leczenie leiszmaniozy u psów nie zaburza znacząco mikrobiomu jelitowego, co jest istotne dla bezpiecznego i skutecznego zarządzania chorobą. Jednocześnie konieczne są dalsze badania, które pozwolą dokładniej ocenić wpływ terapii na mikrobiom oraz rolę indywidualnych planów leczenia w powrocie do zdrowia zwierząt.

https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC12288312/

Liposomalna bupiwakaina w znieczuleniu zewnątrzoponowym ogonowym u koni. Brak analgezji i istotne...

Wpływ struktury tkanki podścieliskowej na obecność komórek tucznych w SCC u psów i kotów

Epidemiologia bakteryjnych zakażeń dróg moczowych u psów i kotów z lat 1991-2021