XX Kongres Akademii po Dyplomie Weterynaria Kraków już 20-21 września! | Sprawdź program >
Małe zwierzęta
Zespół lęku separacyjnego.
Cz. II. Postępowanie terapeutyczne
Lek. wet. Agnieszka Janeczek
Zespół lęku separacyjnego obejmuje szereg zaburzeń natury behawioralnej oraz somatycznej i jest częstym problemem w praktyce klinicznej. W pierwszej części opracowania (MW 5/2014) opisana została problematyka związana z etiologią oraz niełatwym procesem rozpoznawania zespołu lęku separacyjnego u psów. W niniejszej pracy przedstawiony jest algorytm postępowania terapeutycznego, uwzględniający zarówno elementy leczenia behawioralnego, jak i farmakoterapii tego złożonego zaburzenia.
Summary
Separation anxiety. Part 2. Therapeutic approach
Separation anxiety disorder is a common behavioural condition in dogs with diverse clinical manifestations. One of the main etiological factors is hyperattachment of the dog to the owner. The therapeutic approach should include behavioural therapy together with modification of the owner’s attitude towards the problem. Punishing the dog for destructive behaviour is definitely contraindicated because it mostly results in aggravation of the anxiety and, what is more, may provoke aggression. Clomipramine and fluoxetine are among drugs of confirmed effectiveness in the management of separation anxiety in dogs.
Key words: separation anxiety, hyperattachment, dog, behavioural modification
W bezpośrednim ujęciu zespół lęku separacyjnego jest reakcją na pozostawienie zwierzęcia samego (bez opieki właściciela). Niepokój spowodowany osamotnieniem jest odczuwany w sposób instynktowny przez szczenięta, których matka na jakiś czas opuściła gniazdo, np. w celu zdobycia pożywienia. Niepokój ten nie ma znamion patologii, a wręcz odgrywa pozytywną rolę, ponieważ zapobiega zbytniemu oddalaniu się szczeniąt od suki oraz ułatwia jej odnalezienie ich po czasowej nieobecności.
Dlaczego nie u wszystkich psów i kotów pozostawionych samotnie w domach rozwija się to zaburzenie? Niewątpliwie w pewnym stopniu decydują o tym czynniki genetyczne. Kluczowe znaczenie mają jednak uwarunkowania środowiskowe. Wśród czynników ryzyka sprawiających, że u zwierzęcia może dojść do rozwinięcia się zespołu lęku separacyjnego, wymienia się częste oddawanie psa do hoteli, nagłe ograniczenie ilości czasu spędzanego z właścicielem, przeprowadzkę, traumatyczne wydarzenie, do którego doszło w czasie nieobecności właściciela w domu, uprzednio występujące u zwierzęcia zaburzenia zachowania (fobie, zachowania obsesyjno-kompulsyjne), przybycie nowego członka rodziny, zaburzenia poznawcze u starszych psów, predyspozycje rasowe u psów ras pracujących (szczególnie psów myśliwskich).
