Znieczulenie miejscowe jest rzadko wykorzystywane w medycynie weterynaryjnej. Zastosowanie bloku nerwu małżowinowo-powiekowego, znieczulenia nasiękowego i bloku zagałkowego u zwierząt umożliwia wykonanie pewnych zabiegów wyłącznie po sedacji, pozwala na ograniczenie dawek leków użytych do znieczulenia ogólnego i zapewnia lepszą analgezję pooperacyjną. Postępowanie to powinno być rutynową czynnością w chirurgii okulistycznej.

Znieczulenie miejscowe – powszechnie stosowane w medycynie człowieka – jest zbyt rzadko wykorzystywane w medycynie weterynaryjnej. Ten rodzaj znieczulenia znajduje między innymi zastosowanie w okulistyce weterynaryjnej. W wielu przypadkach jego odpowiednie użycie pozwala na przeprowadzenie diagnostyki okulistycznej, otwarcie zamkniętej szpary powiekowej, pobranie materiału do badań bakteriologicznych, mikologicznych i cytologicznych. Znieczulenie miejscowe umożliwia wykonanie niektórych zabiegów chirurgicznych bez znieczulenia ogólnego i premedykacji. W niektórych przypadkach wymagane jest zastosowanie odpowiedniej sedacji (4, 6).

Środki stosowane do znieczulenia miejscowego

W praktyce weterynaryjnej powszechnie stosowane są krople miejscowo znieczulające. W Polsce zarejestrowane są dwa preparaty – Alcaine i Novesin. Alcaine zawiera chlorowodorek proparakainy, który u psów rozpoczyna swoje działanie bezpośrednio po podaniu do worka spojówkowego i utrzymuje je przez 55 minut. Maksymalne działanie znieczulające pojawia się w 15. minucie od podania i może być wydłużone o 25 minut przez podanie drugiej kropli preparatu pięć minut po pierwszym zakropleniu (9). U kotów czas działania proparakainy jest krótszy – wynosi 25 minut, a maksymalny efekt występuje po pięciu minutach (1). Novesin, zawierający oksybuprokainę, u ludzi rozwija swoje działanie po 20 minutach od zakroplenia do worka spojówkowego. Badania przeprowadzone na psach i kotach wykazują, że działanie u zwierząt pojawia się znacznie szybciej, bo już w pierwszej minucie od podania leku (3, 7).