Kostniakomięsak jest najczęstszym nowotworem kości u psów ras dużych i olbrzymich. Stanowi doskonały model biologiczny do badań nad tym nowotworem u ludzi, który dotyka głównie dzieci. Rokowania dla chorych zwierząt są złe, a w ciągu ostatnich kilkunastu lat nie dokonał się istotny postęp w leczeniu tej choroby. Autorzy przedstawiają charakterystykę kostniakomięsaka, aktualne standardy terapeutyczne oraz innowacyjne metody budzące nadzieje na poprawę wyników leczenia zarówno psów, jak i ludzi.

Patogeneza, przebieg kliniczny i aspekty porównawcze kostniakomięsaka psów i ludzi

Kostniakomięsak jest złośliwym mezenchymalnym nowotworem stanowiącym 5-6% wszystkich guzów u psów, a 85-90% wszystkich pierwotnych zmian nowotworowych kości u tego gatunku (1, 2, 3, 6, 7). Choroba dotyka przede wszystkim dorosłe psy ras dużych i olbrzymich, przy czym zwiększona zachorowalność wśród tak wielu różnych ras oraz rozwój choroby w częściach przynasadowych kości długich wynikają raczej z czynników mechanicznych działających na kość, zwłaszcza w okresie wzrostu, niż z predylekcji ściśle rasowych (3, 4). Zwierzęta po zabiegach ortopedycznych, szczególnie te z pozostawionymi metalowymi wszczepami, także są predysponowane. Tylko 5% przypadków dotyczy psów o masie poniżej 15 kilogramów (7), a czas przeżycia tych pacjentów jest znacząco dłuższy niż ras dużych (9).

Choroba w ponad 75% przypadków lokalizuje się w szkielecie obwodowym (5, 6). W kończynie piersiowej dominuje lokalizacja w dalszej części kości promieniowej (ryc. 1) i bliższej części kości ramiennej (ryc. 2). Warto wykonywać zawsze dwie projekcje...

Zaobserwowano wyraźne podobieństwa między kostniakomięsakiem u ludzi i psów. Zbieżności w częstotliwości występowania choroby, jej przebiegu klinicznym, zdolności do powstawania odległych przerzutów, czynnikach prognostycznych i decydujących o roz...