Opatrunki hydrokoloidowe są zbudowane z grubej warstwy chłonnego materiału. Hydrokoloidy są biokompatybilnymi i higroskopijnymi polimerami, w skład których wchodzą sól sodowa karboksymetylocelulozy lub hydroksycelulozy z pektynami i żelatyną w postaci elastycznej sieci. Dzięki stosowaniu wyżej wymienionych opatrunków czas gojenia ran znacznie się skraca.

Opis przypadku

Ryc. 1. Dzień pierwszy – rana po umyciu i ogoleniu.

Ryc. 2. Rana po wtórnym opracowaniu.

Do lecznicy trafił pies w wieku ok. 2 lat, suka, mieszaniec, o masie ciała 9 kg, po zabiegu owariohisterektomii wykonanym w innej lecznicy około 7 dni wcześniej. Rana pooperacyjna była niedostatecznie zabezpieczona, przez co uległa zakażeniu, czego konsekwencją była rozległa martwica (ryc. 1). Martwica obejmowała okolicę łonową i okolicę pachwinową lewą (martwica skóry i tkanki podskórnej 15 × 7 cm). Pies nie miał właścicieli i został przyprowadzony do lecznicy przez osobę dokarmiającą go na działce. Suka została poddana znieczuleniu, w którym dokonano oczyszczenia rany, usunięcia martwych tkanek i wtórnego wycięcia rany (ryc. 2). Ze względu na duży ubytek skóry i trudności ze zbliżeniem brzegów rany zadecydowano o gojeniu przez ziarninowanie z użyciem opatrunku hydrokoloidowego.

Budowa opatrunku i jego działanie

W naszej pracy korzystaliśmy z opatrunków Granuflex. Opatrunki te składają się z dwóch warstw:

1. Warstwa wewnętrzna, zbudowana z trzech hydrokoloidów zawieszonych w macierzy polimerowej. W skład trzech koloidów wchodzą:

• karboksymetyloceluloza sodowa – wchłania wilgoć
• żelatyna – wspomaga utrzymanie wilgotnego środowiska
• pektyna – zapewnia niskie pH.

2. Warstwa zewnętrzna, zbudowana z poliuretanowej błony, która jest wodoodporna i nieprzepuszczalna dla bakterii.

Opatrunki hydrokoloidowe są elastyczne, mają właściwości silnie wchłaniające oraz doskonale przylegają do tkanki zarówno suchej, jak i mokrej. Po ich naklejeniu następuje:

• pochłanianie wysięku
• obniżenie pH (tworzą lekko kwaśne środowisko)
• utrzymanie wilgoci w ranie
• aktywacja fibrynolizy
• zmniejszenie dolegliwości bólowych (dzięki ochronie zakończeń nerwowych).

Opatrunek w czasie wchłaniania wysięku z rany zwiększa swą objętość i na powierzchni ubytku tworzy żel, dzięki czemu rośnie ciśnienie pod opatrunkiem. W momencie gdy ciśnienie zrówna się z ciśnieniem włośniczkowym, dochodzi do hamowania produkcji wysięku. Przy okazji zmniejsza się ilość tlenu, co stymuluje aktywność makrofagów i ziarninowanie rany. Natomiast niskie pH stymuluje aktywność makrofagów i hamuje rozwój zakażenia.

Opatrunki te wykorzystuje się w przypadku leczenia ran świeżych lub trudno gojących się, ran ziarninujących z małą lub średnią ilością wysięku, a także ran obejmujących całą grubość skóry lub jej część, tj. odleżyn, oparzeń oraz ran ziarninujących z martwymi tkankami.

Przebieg gojenia się rany pod opatrunkiem hydrokoloidowym

Ze względu na złożoność problemów naprawczych i ilość związanej z tym pracy pacjent został adoptowany na okres rekonwalescencji przez autorów artykułu. Dzięki temu można było wykluczyć wszelkie niedopatrzenia, jakich najczęściej dopuszczają się właściciele w czasie leczenia, jak niepodanie antybiotyku, niezmienianie opatrunku etc.

Ryc. 3. Rana następnego dnia.

Ryc. 4. Rana po 10 dniach.

Ryc. 5. Rana po 21 dniach.