Lekarze weterynarii w swojej codziennej praktyce bardzo często stykają się z psami rasowymi. Niezwykle ważne jest więc dobre rozeznanie w chorobach najczęściej spotykanych w danej rasie, dziedzicznych wadach wrodzonych oraz skłonnościach rasy do określonych chorób.

Oryginalna nazwa rasy:

Rhodesian ridgeback

Kraj pochodzenia rasy:

Afryka Południowa. Wzorzec dostarczony przez l’Union Cynologique du Sud de l’Afrique i przez Kennel Club du Zimbabwe

Standard FCI: nr 146

Klasyfikacja FCI:

Grupa VI: Psy gończe, posokowce i rasy pokrewne

Sekcja 3: Rasy pokrewne

Użytkowość:

Rasa niepodlegająca próbom pracy

Użytkowanie:

Ryc. 1. Rhodesian ridgeback.

Pies myśliwski, stróżujący i do towarzystwa

Pochodzenie rasy

Cechą szczególną tej rasy jest charakterystyczna pręga („ridge”) na grzbiecie, tworzona przez pas sierści rosnącej jakby „pod włos”, tzn. w przeciwnym kierunku niż na reszcie ciała. Pręga jest wyraźna i symetryczna, zwężająca się w kierunku zadu. Szerokość pręgi może dochodzić nawet do 5 cm!

Obecnie jest to jedyna uznana przez FCI rasa psów pochodząca z Afryki Południowej. Jej historia jest bardzo stara, podobnie jak większości psów afrykańskich. Psy z pręgą występowały na tym kontynencie już 4000 lat p.n.e, o czym świadczą malowidła skalne i rysunki.

Około roku 500 naszej ery pastersko-myśliwskie plemiona Hotentotów rozpoczęły masową wędrówkę z Afryki Północno-Wschodniej (Egipt, Etiopia, Sudan) na południe w stronę Przylądka Dobrej Nadziei. Wielkie fale koczowników wiodły ze sobą całe posiadane mienie, w tym także psy z charakterystyczną pręgą na grzbiecie. Strzegły one dobytku, pilnowały stad bydła przed drapieżnikami i – przede wszystkim – pomagały w polowaniach, głównie na lwy i lamparty. Polowały w specyficzny dla siebie sposób – zwykle w grupach po dwa lub trzy psy wyszukiwały zwierzynę, ścigały ją i utrzymywały w miejscu aż do przybycia myśliwego. Była to trudna sztuka, wymagająca odwagi i zręczności, ale niezwykle cenna w oczach tubylców.

Pierwsze pisane wzmianki o afrykańskich psach z pręgą na grzbiecie pochodzą z XV wieku. Są jednak bardzo niejasne i ogólnikowe. Dokładniejsze opisy datują się na czasy nieco późniejsze i podkreślają, że psy te odznaczają się wielką odwagą i wyjątkową brzydotą. W 1857 roku brytyjski misjonarz David Livingstone w książce „Missionary Travels in South Africa” zamieszcza rycinę tubylca polującego z psem wielkości szakala o nastroszonej sierści na grzbiecie. Max Silber w 1893 roku w swojej książce „Psy Afryki” potwierdza wątpliwą urodę tych psów, określając je jako „najbrzydsze kreatury spośród całej psiej familii”, dodając jednocześnie, że były bardzo cenione przez tubylców i dobrze traktowane.

Hipotezę takiego pochodzenia rasy potwierdzają wykopaliska z 1936 roku, odkrywające szczątki trzech hotentockich psów tak dobrze zachowane, że można było rozpoznać nie tylko pręgę na grzbiecie, ale również gęste czerwonozłote futro.