Lekarze weterynarii w swojej codziennej praktyce bardzo często stykają się z psami rasowymi. Niezwykle ważne jest więc dobre rozeznanie w chorobach najczęściej spotykanych w danej rasie, dziedzicznych wadach wrodzonych oraz skłonnościach rasy do określonych chorób.

Oryginalna nazwa rasy:

Australian kelpie

Kraj pochodzenia rasy:

Australia

Standard FCI: nr 293

Klasyfikacja FCI:

Grupa I: Psy pasterskie i zaganiające (z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła)

Sekcja 1: Owczarki

Użytkowość:

Rasa podlegająca próbom pracy

Użytkowanie:

Pies pasterski

Pochodzenie rasy

Ryc. 1. Owczarek australijski kelpie (błękitny) – głowa.

Ryc. 2. Owczarek australijski kelpie (błękitny).

Ten krótkowłosy pies pasterski, przystosowany do pracy w ekstremalnych warunkach, został wyhodowany przez farmerów australijskich na bazie psów przywożonych z Anglii i Szkocji. Prowadzili oni ostrą selekcję pod kątem przydatności użytkowej w pasterstwie na rozległych terenach przy dużych stadach. Zwracali również uwagę na łatwość przystosowania się do rozmaitych, trudnych warunków klimatycznych i pogodowych, jakie panują w Australii (upał, mróz, burze itp.). Tamtejsze psy musiały pracować ciężko, przeganiając stada codziennie rano na rozległe pastwiska i wieczorem z powrotem do zagród, gdyż pozostawienie bydła i owiec bez opieki w terenie narażało je na kradzieże ze strony tubylców oraz ataki drapieżników.

Ryc. 3. Owczarek australijski kelpie (czekoladowy) – głowa.

Ryc. 4. Owczarek australijski kelpie (czekoladowy).

Dużą rolę w początkach kształtowania się rasy odegrała szkocka rodzina Ruthefordów z hrabstwa North, która w 1870 roku wyemigrowała do Australii, zabierając ze sobą swoje krótkowłose owczarki. One to stanowią podwaliny rasy. Pod koniec XIX wieku australijski farmer Gleason wymienił konia za czarne podpalane szczenię po rodzicach od Ruthefordów. Była to suka, której nadano imię Kelpie, co w języku celtyckim oznacza wodnego elfa, wodnego konia nawiedzającego jeziora i rzeki. Kelpie była tak doskonała w pracy, że stała się sławna, jej potomstwo zaś, a później także wszystkie psy w tym typie, nazywano po prostu kelpie, co w końcu dało oficjalną nazwę rasie. Nie były to jednak psy jednolite w swym wyglądzie. Stawiano bowiem wyłącznie na użytkowość i kojarzono między sobą najlepsze psy pracujące, nie zwracając w ogóle uwagi na ich zewnętrzny wygląd. Niektórzy próbowali nawet dodawać krew dzikiego psa dingo, by wzmocnić wytrzymałość na australijski klimat, nie przyniosło to jednak efektów i w rezultacie nie wpłynęło na rozwój rasy, która pozostała czysto brytyjska.