Lekarze weterynarii w swojej codziennej praktyce bardzo często stykają się z psami rasowymi. Niezwykle ważne jest więc dobre rozeznanie w chorobach najczęściej spotykanych w danej rasie, dziedzicznych wadach wrodzonych oraz skłonnościach rasy do określonych chorób.

Oryginalna nazwa rasy:

Boston terrier

Kraj pochodzenia rasy:

Stany Zjednoczone

Standard FCI: nr 140

Klasyfikacja FCI:

Grupa IX: Psy ozdobne i do towarzystwa

Sekcja 11: Małe molosowate

Użytkowość:

Rasa niepodlegająca próbom pracy

Pochodzenie rasy

Rasa pochodzi ze Stanów Zjednoczonych i jest wynikiem kojarzeń wielu ras hodowanych w Europie do walk na arenach. Dopatrzeć się w niej można wszelkiego rodzaju psów w typie buldoga i walczącego teriera, przede wszystkim buldoga angielskiego, bulteriera i nieistniejącego już białego teriera angielskiego, a także boksera i innych, nawet nierasowych psów sprawdzających się na brytyjskich polach walk.

Kiedy w połowie XIX wieku Anglię ogarnęła fala emigracji do Stanów Zjednoczonych, ludzie wyjeżdżali, masowo zabierając ze sobą psy. Ponieważ w Anglii w 1835 roku wprowadzono zakaz organizowania wszelkiego rodzaju walk zwierząt, w Ameryce zaś w tej dziedzinie panowała jeszcze zupełna swoboda, tym chętniej wywożono za ocean wszelkiego rodzaju psy nadające się do takich pokazów. Wywóz był masowy, a walki tak popularne, że wkrótce przestano w ogóle zwracać uwagę na wygląd tych psów, ceniąc w nich wyłącznie agresję, pasję i wytrzymałość.

Nie wszyscy jednak podzielali takie podejście. Wkrótce nastąpił rozłam, który uporządkował hodowlę amerykańską i doprowadził do utworzenia nowych, typowo amerykańskich ras. Jedni, jako zwolennicy psów walczących, wyhodowali pit-bull-terriera (w łagodniejszej wersji, uznanej przez FCI – american staffordshire terriera), którego jedynym kryterium „rasowości” była waleczność, inni cenili psy ładne, wystawowe, spokojne i wesołe, nadające się do trzymania w mieszkaniach jako psy do towarzystwa. Ci drudzy wyhodowali inną typowo amerykańską rasę – boston terriera.

Początkowo i ten pies występował na arenach. Zwano go nawet amerykańskim bulterierem. Aby dobierać mu odpowiednich przeciwników, wyróżniano trzy kategorie wagowe – lekką, średnią i ciężką. Z czasem jednak do walk wybierano przede wszystkim psy większe i silniejsze, mniejsze zaś pozostawały na ogół w rękach osób uważających wszelkiego rodzaju walki zwierząt za niecywilizowane barbarzyństwo. Te mniejsze (do 6,8 kg) i niewalczące psy zwano niekiedy pogardliwie „damskimi”, w odróżnieniu od „męskich” (od 9 do 11,3 kg) i „uniwersalnych”, czyli średnich (od 6,8 do 9 kg). Psy nie do walk hodowano, starając się wykorzenić z ich psychiki wszelką agresję i bojowość, w rezultacie czego swoją dawną waleczność okazywały co najwyżej w łowieniu szczurów i drobnych gryzoni.