Zmiany klimatu przyczyniają się do zwiększenia geograficznego zasięgu występowania chorób przenoszonych przez stawonogi. Stawonogi mogą być wektorami wirusów, bakterii, grzybów, pierwotniaków oraz nicieni. Artykuł omawia przebieg dirofilariozy powodowanej inwazją D. repens u psa. Dodatkowo przedstawiono w nim przegląd preparatów stosowanych obecnie u małych zwierząt w profilaktyce przeciwko ektopasożytom.

Choroby przenoszone przez ektopasożyty są istotnym problemem diagnostycznym i terapeutycznym u psów. Pomimo zwiększającej się świadomości właścicieli oraz lekarzy weterynarii o tego typu jednostkach, a także pojawiania się na rynku produktów weterynaryjnych nowych preparatów przeciwko pasożytom zewnętrznym, choroby te stanowią wciąż aktualny temat (1).

Wpływ na ich pojawianie się na nowych obszarach ma stałe ocieplanie się klimatu. Konsekwencją tego jest wędrówka przenosicieli, a wraz z nimi zawlekanie takich jednostek chorobowych jak dirofilarioza, angiostrongyloza czy leiszmanioza do krajów, gdzie uważane były dotąd za egzotyczne, między innymi do Polski (7).

Celem niniejszego artykułu było przedstawienie opisu ciężkiego przypadku klinicznego dirofilariozy u psa, powodowanego zarażeniem D. repens.

Opis przypadku

W sierpniu 2017 r. do Kliniki Chorób Zakaźnych Wydziału Medycyny Weterynaryjnej w Lublinie trafił pies, samiec, mieszaniec w typie cane corso w wieku 7 lat, z objawami uogólnionego silnego świądu, okresowych krwawień kropelkowych z nosa, silnego osłabienia oraz nietolerancji wysiłkowej. Badaniem klinicznym stwierdzono powiększenie powierzchownych węzłów chłonnych i bladość błon śluzowych. Tętno było znacznie przyspieszone, o słabym wypełnieniu, temperatura wewnętrzna ciała była podwyższona (40,3°C), a liczba oddechów wynosiła 53/min. Oddechy były nierówne, badaniem osłuchowym klatki piersiowej stwierdzono zaostrzony szmer oskrzelowy.