Nadczynność tarczycy jest najczęstszą endokrynopatią kotów dorosłych i w starszym wieku. Chorobie może towarzyszyć niewydolność serca. Artykuł opisuje taki przypadek u kota ze zwłóknieniem mięśnia sercowego.

Wstęp

Do najczęstszych przyczyn niewydolności serca u kotów zaliczamy kardiomiopatie (przede wszystkim kardiomiopatię przerostową oraz rzadziej występujące kardiomiopatię restrykcyjną i rozstrzeniową) (7, 13), a także wtórne choroby serca związane m.in. z nadczynnością tarczycy lub nadciśnieniem tętniczym (17). Do rozpoznania choroby kardiologicznej konieczna jest diagnostyka obejmująca poza badaniem przedmiotowym diagnostykę obrazową (RTG, USG serca) oraz wykluczenie pozasercowych przyczyn kardiomiopatii wtórnych (ocena czynności nerek, tarczycy, ciśnienia tętniczego krwi) (1). Niejednokrotnie zmiany obserwowane w badaniu przedmiotowym i badaniu echokardiograficznym nie pozwalają definitywnie określić, czy niewydolność krążenia ma charakter pierwotny, czy też wtórny (4). W takich sytuacjach rozstrzygające może okazać się dopiero badanie sekcyjne. Artykuł opisuje przypadek kota, u którego ustalenie rozpoznania było możliwe po uzupełnieniu diagnostyki klinicznej badaniem histopatologicznym.

Opis przypadku

Właścicielka 17-letniego kota, kastrowanego samca rasy europejskiej, zgłosiła się do przychodni w związku z pogarszającym się stanem ogólnym zwierzęcia. Kot od ponad 1,5 roku miał zdiagnozowaną nadczynność tarczycy i był leczony tiamazolem (5 mg/zwierzę/dobę w dwóch dawkach podzielonych). Rozpoznanie zostało ustalone na podstawie badań krwi (tab. I, 04.2017 r.) oraz wywiadu, z którego wynikało, że zwierzę chudnie mimo zachowanego apetytu. W trakcie leczenia nadczynności tarczycy kot przechodził okresowe badania krwi monitorujące stężenie hormonów tarczycy, mające na celu dobranie dawki leku i osiągnięcie stanu eutyreozy (tab. I). Ze względu na ograniczenia finansowe badania były wykonywane początkowo regularnie, a następnie w okresach pogorszenia stanu zdrowia kota. Na skutek wahań stężeń hormonów tarczycy dawki tiamazolu były modyfikowane (od 5 mg do 2,5 mg na dobę w dwóch dawkach podzielonych). Mimo prób ustabilizowania pacjenta stan eutyreozy osiągany był jedynie krótkotrwale.

Po około 1,5 roku leczenia stan kota uległ wyraźnemu pogorszeniu. Odnotowano spadek masy ciała zwierzęcia, posmutnienie oraz utratę apetytu. Badania krwi (tab. I, 10.2018 r.) nie wskazały przyczyny pogorszenia stanu zdrowia pacjenta. Właścicielka ...