Nawracające drgawki spowodowane padaczką idiopatyczną są częstym problemem neurologicznym w praktyce lekarza weterynarii. Szacuje się, że zaburzenie występuje u 0,5-5% psów, spośród których 20-40% może być opornych na leczenie jednym lub kilkoma lekami przeciwdrgawkowymi stosowanymi jako tzw. leki podstawowe (fenobarbital, bromek potasu i imepitoina) (9, 7).

Terapia lekami przeciwdrgawkowymi jest długotrwała (często trwa wiele lat), dlatego też wybierając rodzaj postępowania farmakologicznego, należy wziąć pod uwagę wygodę właściciela (który będzie podawał leki zwierzęciu), właściwości farmakokinetyczne leku, dowody na skuteczność terapeutyczną, możliwość monitorowania stężenia leków w osoczu, dostępność leków, koszt i bezpieczeństwo prowadzonej terapii dla pacjenta. Bezpieczeństwo terapii to nie tylko zminimalizowanie możliwych działań niepożądanych występujących w krótkim czasie po podaniu leku, ale także tych, które mogą się pojawić po jego długotrwałym stosowaniu (1, 3, 4).

Do niedawna podstawowe metody leczenia psów z padaczką koncentrowały się głównie na fenobarbitalu (PB) i bromku potasu (KBr) ze względu na ich długą historię, powszechną dostępność i niski koszt. Chociaż oba leki przeciwpadaczkowe są nadal szeroko wykorzystywane w praktyce weterynaryjnej, kilka nowszych leków przeciwpadaczkowych zatwierdzonych do stosowania u ludzi jest również używanych w leczeniu idiopatycznej padaczki u psów, głównie jako leczenie wspomagające. Ponadto od początku 2013 roku w większości krajów europejskich wprowadzono imepitoinę do leczenia nawracających pojedynczych uogólnionych napadów padaczkowych u psów z padaczką idiopatyczną.

Niektóre leki przeciwpadaczkowe starszej generacji zatwierdzone do stosowania u ludzi nie nadają się do stosowania u psów, ponieważ większość z nich ma u tego gatunku zbyt krótki biologiczny okres półtrwania, aby zapewnić stężenie terapeutyczne w osoczu przy jednoczesnym umożliwieniu wygodnego dawkowania przez właścicieli. Należą do nich fenytoina, karbamazepina, kwas walproinowy i etosuksymid oraz benzodwuazepiny. Niektóre są toksyczne dla psów, na przykład lamotrygina metabolizowana u psów do kardiotoksycznego metabolitu oraz wigabatryna działająca neurotoksycznie i mogąca być przyczyną niedokrwistości hemolitycznej u psa (2).

Od lat 90. XX wieku do leczenia padaczki u ludzi zatwierdzono nowe leki przeciwpadaczkowe o lepszej tolerancji, mniejszej liczbie działań niepożądanych i zmniejszonym potencjale interakcji lekowych. Wiele z tych nowych leków wydaje się stosunkowo ...