Jeżeli w trakcie badania rentgenowskiego klatki piersiowej wykonamy zdjęcie tylko w jednej projekcji – profilowej, istnieje ryzyko, że przeoczymy istotne zmiany, a zatem nie zrobimy wszystkiego co w naszej mocy, by pomóc zwierzęciu. 

Badanie rentgenowskie klatki piersiowej standardowo powinno obejmować co najmniej dwie ortogonalne projekcje – zazwyczaj lewoboczną lub prawoboczną oraz projekcję brzuszno-grzbietową (VD) i grzbietowo-brzuszną (DV). Z jednej z pozycji profilowych można zrezygnować ze względu na koszty badania, brak czasu, brak współpracy ze strony pacjenta lub jego niestabilny stan bądź też obawę przed nadmiernym napromieniowaniem człowieka i zwierzęcia.

Niemniej jednak przeprowadzone badania wykazały, że wykonywanie jedynie dwóch projekcji rentgenowskich grozi pominięciem istotnych diagnostycznie zmian w klatce piersiowej pacjenta.^1,2 Ze względu na to lekarze klinicyści powinni – zdaniem autorów – rozważyć rutynowe wprowadzenie do swojej praktyki trzech projekcji rentgenowskich klatki piersiowej (lewobocznej i prawobocznej oraz brzuszno-grzbietowej lub grzbietowo-brzusznej).

Ułożenie pacjenta

Prawidłowe ułożenie pacjenta to niezwykle istotny czynnik, który pozwala zoptymalizować wartość diagnostyczną badania radiologicznego. W trakcie układania zwierzęcia do zdjęcia bardzo ważne jest usunięcie z jego ciała wszelkich obcych elementów, tj. obroży, smyczy, opatrunków, a także oczyszczenie sierści i skóry z pozostałości krwi, wody lub zabrudzeń. Ponadto w niektórych przypadkach konieczne mogą okazać się fizyczne lub chemiczne środki poskramiające, co jest uzależnione od stanu pacjenta oraz jego „chęci współpracy”. Aby ograniczyć napromieniowanie ludzi, można posłużyć się specjalnymi workami z piaskiem lub taśmami w celu przytrzymania i odpowiedniego ułożenia zwierzęcia.³

Ułożenie boczne

Przy wykonywaniu zdjęcia w projekcji profilowej (ryc. 1a) należy wyciągnąć kończyny piersiowe zwierzęcia jak najdalej ku przodowi, tak by nie nakładały się na doczaszkowy obszar klatki piersiowej lub doczaszkową krawędź mięśnia sercowego, ponieważ mogłoby to maskować obecne tam nieprawidłowości. Zdjęcie powinno obejmować obszar od poziomu stawu barkowego do dogrzbietowej krawędzi przepony, aby widoczny był obraz od wpustu do klatki piersiowej do grzbietowo-tylnych pól płucnych. Główki żeber powinny nakładać się na siebie.

Zdjęcie rentgenowskie należy wykonać pod koniec wdechu, co ma zapewnić maksymalny kontrast pomiędzy powietrzną tkanką płucną a ewentualnymi chorobowo zmienionymi obszarami o wysyceniu tkanek miękkich, np. obszarami zapalenia płuc, pierwotnymi nowo...